Ο ΣΤΕΡΓΙΟΣ

Το βουνό γονάτιζε νύχτα με το τσεκούρι και χαραυγές
τα ξύλα στην πόλη κατέβαζε με τα μουλάρια.

Στέργιο τον έλεγαν κι είχε πέντε παιδιά –όλα κορίτσια.
Παράλυτος πήγε από κακή ασθένεια και γυναίκες.

Καί τη γυναίκα είχε του σπιτιού
αυτός φωνές και χωρατά καθώς ξεφόρτωνε τα ζώα στην αυλή
κι εκείνη σιωπηλά επιτιμώντας τον
γιατί πουλάει το βουνό τόσο φθηνά
καί χαραμίζει τη ζωή του.

*Από τη συλλογή “Άλογα στον Ιππόδρομο”, 1973.

***

ΠΡΟΑΙΣΘΗΜΑ

Από τη στέγη περνούσαν πράγματα πολλά
καπνός πνοές ανέμου φύλλα φθινοπωρινά
ο ίσκιος του ήλιου στο γύρισμα
του χελιδονιού η γλώσσα στο ζενίθ
τα ξιπόλητα πόδια των πουλιών δειλινές ώρες
κόκκινη κλώσα ή στέγη

μα εκείνο απομένει: η μαύρη κάργα στην καταχνιά
με το φοβερό ράμφος τοκ τοκ, τοκ τοκ
έμβολο θανάτου στο κρανίο.
Και η σιωπή του κρεμασμένου μέσα.

*Από τη συλλογή “Άλογα στον Ιππόδρομο”, 1973.

***

XVI

Πέλμα της χήνας φύλλο συκιάς είναι άνοιξη

στο περιγιάλι χάνεις τον λογαριασμό πόσα κύματα φτάνουν

πόσα καράβια αναχωρούν ή γράμματα ή φιλιά

μέρα και φως και μια βαρκούλα δεμένη με το ψάρι στην κοιλιά—
ψέμα τα χρήματα και ψέμα η ομορφιά δούλη του ανθρώπου προτού μαζί του πεθάνει.

Το Μεσολόγγι πιο κάτω ψηλά το φεγγάρι σημαία

το αίμα του πια δεν βροντάει και δεν κοκκινίζει τα όνειρα
κουρέλια της πόρτας δεν εμποδίζουν το κρύο της καρδιάς (άδειο καλάμι,
είπες, φυσώ ήχος θλιβερός)

κύματα κύματα κύμα και λευκός γιαλός — δεν φταίμε

τα πράγματα παίρνουν μακρινές διαστάσεις και

το δέντρο μελαγχολείο βουβά τα πουλιά.

*Από τη συλλογή “Τα ισόβια ποιήματα”. 1977.