Έχει καιρό που κάποιες λέξεις μ’ εγκατέλειψαν
Άκαρδα ή όχι, άγνωστο αγνώστου
Άστοχο άστοχου βίου
Πήδηξα επί τέλους στο στόμιο
Του ανοιχτού ηφαιστείου
Ρέει ανήμπορο αίμα
Δεν πανικοβλήθηκε η ηχώ
Μερεύει ο θάνατος στο σώμα
Καίγεται, ζει η αναπνοή
Γλυκύτητα γλυκύτητα
 
Της σημερινής μου ουσίας
Δεν είσαι αξίας πια να σε γευτούν
 
Πεθαίνεις με τη λάβα που ζωντάνεψε
Γεννιέσαι με τη λάβα που γερνά
Κι έχεις τον ήλιο πολεμιστή
Με γυάλινες ασπίδες
Να σε μάχεται
 
Και σήμερα πώς είναι τόσο όμορφος
Κι ανίκητα γεμάτος από ζήση
Κι έχεις τον ήλιο να σε μάχεται με ερωτήσεις
Έχεις χρώμα;
Κι αν απαντήσω;
Μετά τον έρωτα τι; Με τον  έρωτα γιατί;
 
Τι περνά και μένει περισσότερο;
 
 
***

Seeking out
 
For some time now
some words have abandoned me
Heartlessly or not, unknown of an unknown question
a miss of a missed life
I jumped at last into the mouth
of the open crater…
helpless blood runs
the echo has not panicked
death is meek in the body
breath is burning and lives
 
oh, sweetness sweetness of my substance
you are no longer of value to be tasted
you are dying with the magma that is reviving you
you are being born with the lava that is aging you
the warrior sun is fighting you
with glass shields
and how handsome is he today
unbeatable and full of life
you have him battling you with questions
 
do you bear any color?
 
And if I reply …
what after love?
why with love?
 
What passes yet remains even longer?

*Translated into English by the poet.