Τείνουμε ολοένα σε βεβαιότητες διαφέροντας απ’ τα ζώα   
ως προς τη ζωωδία μας μονάχα.
Για συγκόλλησε την ανάπνια σου με το αντικείμενο   
που τουρτουρίζει tat
είν’ η αμφίνοια στον ήλιο λάμπουσα τα κόπρανα της μαύρης αίγας
από μέσα tat απ’ έξω tat τα συνηχούμενα δίχα   
σε χορογραφία της γλώσσας     
εγκυμονώντας ή εκτιτρώσκοντας   
μαραζωμένες φωτιές από φώκιας ασπράδι
τη νύχτα καρβουνοζωή με ζου γαμψόνυχο λένε οι Λάπωνες   
τη νύχτα κλάνει το νερό στις υπναλέες βρύσες
το σύμπαν είναι ξεκάθαρα γλωσσικό – η συμφορά μας –     
ανοίχτε   
εγώ μυήθηκα για παγόβουνο     
tat –

*Από τη συλλογή «Φαρέτριον», 1981. Από το βιβλίο: Νίκος Καρούζος, «Τα ποιήματα, Β΄, (1979-1991)», Ίκαρος, Αθήνα 1994, σελ. 255.