Μετά από λίγο μαθαίνεις

την ανεπαίσθητη διαφορά

ανάμεσα στο να κρατάς το χέρι

και να αλυσοδένεις μια ψυχή.

Και μαθαίνεις πως Αγάπη δε σημαίνει στηρίζομαι

Και συντροφικότητα δε σημαίνει ασφάλεια

Και αρχίζεις να μαθαίνεις

πως τα φιλιά δεν είναι συμβόλαια

Και τα δώρα δεν είναι υποσχέσεις

Και αρχίζεις να δέχεσαι τις ήττες σου

με το κεφάλι ψηλά και τα μάτια ορθάνοιχτα

Με τη χάρη μιας γυναίκας

και όχι με τη θλίψη ενός παιδιού

Και μαθαίνεις να φτιάχνεις

όλους τους δρόμους σου στο Σήμερα,

γιατί το έδαφος του Αύριο

είναι πολύ ανασφαλές για σχέδια

…και τα όνειρα πάντα βρίσκουν τον τρόπο

να γκρεμίζονται στη μέση της διαδρομής.

Μετά από λίγο καιρό μαθαίνεις…

Πως ακόμα κι η ζέστη του ήλιου

μπορεί να σου κάνει κακό.

Έτσι φτιάχνεις τον κήπο σου εσύ

Αντί να περιμένεις κάποιον

να σου φέρει λουλούδια

Και μαθαίνεις ότι, αλήθεια, μπορείς να αντέξεις

Και ότι, αλήθεια, έχεις δύναμη

Και ότι, αλήθεια, αξίζεις

Και μαθαίνεις… μαθαίνεις

…με κάθε αντίο μαθαίνεις.

Jorge Luis Borges, You learn

After a while you learn the subtle difference

between holding a hand and chaining a soul,

and you learn that love doesn’t mean leaning

and company doesn’t mean security.

And you begin to learn that kisses aren’t contracts

and presents aren’t promises,

and you begin to accept your defeats

with your head up and your eyes open

with the grace of a woman, not the grief of a child,

and you learn to build all your roads on today

because tomorrow’s ground is too uncertain for plans

and futures have a way of falling down in mid-flight.

After a while you learn

that even sunshine burns if you get too much.

So you plant your garden and decorate your own soul,

instead of waiting for someone to bring you flowers.

And you learn that you really can endure.

That you really are strong.

And you really do have worth.

And you learn. And learn.

With every good-bye you learn.

*Το ποίημα και η εικόνα της ανάρτησης αναδημοσιεύονται από το ιστολόγιο La Casta Diva στη διεύθυνση http://lacastadiva.wordpress.com/2014/09/08/480/