τα κομμάτια της ψυχής
στην άμμο της αγωνίας
όπου όλα συντρίβονται
υψώνοντας αντιρρήσεις
σε κρύσταλλα καρδιάς
σε νότες που δεν ακούγονται
στης βροχής την αλλόκοτη γεύση
στην πανίδα και τη χλωρίδα
μιας αλλιώτικης νύχτας
που κάνει τα πάντα να χάνονται
στο χρόνο που σε παίρνει
στις λεωφόρους του
που κρύβεσαι στην ανάσα του
και τα φτερά του
σε ξεμακραίνουν σταθερά
σε όνειρα καταβύθισης
καταλύοντας την υπόστασή σου

κι απορείς παράξενα
σαν αποπλανημένο παιδί
σε στράτες που διψούν
για ήλιο και πόθους
αγωνίες και αγάπες
και κρύβεις την αλήθεια
σε πυρωμένες λαβές
σε καρικατούρες λογικής
και δήθεν συνομιλίες
με τον πολιορκούμενο εαυτό σου

ο νους φαράγγι απάτητο
κι η ηχώ του γέλιου σου
φτερουγίζει στα τοιχώματά του
με μια απόλυτη προσμονή
στο χώρο και το χρόνο
το αέναο της σιγής
εκεί που κανείς θάνατος
δεν ξαφνιάζει τους τεθνεότες
με έναν ορίζοντα ατελεύτητο
με μια λύρα βραχνή
σαν παρατεταμένο χτύπημα
στην πόρτα των συνόρων
που βουρκώνουν μπροστά στο βουβό
της καταχνιάς και του σκότους

εκεί προχωράς φειδωλός
να απολαύσεις τον κεραυνό
τον εν αιθρία εμφανιζόμενο
που δονεί χιλιάδες οίκτους
και ηλιοτρόπια τεράστια
και δροσοσταλίδες
και καρπούς μεστούς
από χαιρετισμούς πουλιών
και χτυποκάρδια άγνωστα.

*Η πρώτη δημοσίευση αυτού του ποιήματος έγινε στο ιστολόγιο Βαρελάκι της ποιήτριας Ασημίνας Ξηρογιάννη στη διεύθυνση http://varelaki.blogspot.gr/2014/09/notationes-2014_84.html
**Η φωτογραφία της ανάρτησης είναι της Ασημίνας Ξηρογιάννη.