../ Ευγένεια είναι η αλήθεια.

Εμφανίζεται στην ασπράδα των βυζιών μιας ανήλικης

Στα φαγωμένα κόκκινα νύχια της μαγείρισσας του Δάντη

Στην κάλτσα του ανάπηρου “σκεπαστή ανωνύμων”

Στον πάτο των ψυγίων

Στο πούρο του πατέρα

Στο χώμα του άντρα που αγάπησα

Στο σχοινί που κρατάει όρθιο το σύννεφο,

γι’ αυτούς που τρέχουν με τα μάτια

Στην ταράτσα που κοιμήσαμε τ’ αγόρι μας

Στην νεράιδα που ένοχα θυμάται

τα ξυπόλητα στιχάκια που ακόμα

κρέμονται ηλικιωμένα πια 

στα μαλλιά σου

Κι όμως
Κι όμως

τα βράδια πλένεται κρυφά

κι αυτός ο σκύλος ζωγραφίζει την πραμάτεια της.
…

Ω, ξέχασες το χέρι σου στο εικονοστάσι της.
../