στο τελευταίο σου ταξίδι
δεν χρειάζεσαι εισιτήριο
ούτε διαβατήριο σου ζητούν
στη χώρα του τίποτα
δεν υπάρχουν τελωνειακές αρχές
ούτε ζητούν διατυπώσεις
γιατί δεν κουβαλάς καμιά αποσκευή
μόνο τον εαυτό σου
κι αυτό παρά τη θέλησή σου

φτύνουμε στα λασπόνερα
κολυμπάμε στα βαθιά νερά
μιλάμε με τον εαυτό μας
αποκλειστικά και μόνο
η ανάκριση γίνεται σε βάθος
στα χέρια κρατάμε ένα τίποτα
τείνει να γίνει ένα τραυματικό κενό
ωστόσο ο καιρός είναι καλός
οι καταιγίδες πέρασαν
κι ο ορίζοντας τρέμει θεσπέσια
οι ουρανοί γεμίζουν μυστήριες βουές
κι εμείς από μικροί φαινόταν
ότι θα μεγαλώσουμε

Η ανάσα όμοια
με προσφύγισσα των δρόμων

στοχάζεσαι μπροστά
στα νερά των βροχών

μένεις άναυδος μπροστά
στο θαύμα της ζωής

και της συνέχειάς του
του θανάτου

στην άμπωτη των λιθαριών
γέρνεις το κεφάλι αποσβολωμένος

με στέρεο χέρι
και ματιά που καρφώνει

σε ξεπλένουν τα νάματα της ζήσης
μέχρι την τελευταία ανάσα

*

Until the last breath

Breath—
like a refugee of the streets

you contemplate
before the waters of the rain

you stand speechless
before the miracle of life

and its continuation—
death

at the ebb of the stone
you bow your head, stunned

with a steady hand
and a gaze that pierces

the springs of life wash over you
until the last breath

η τρέλα είναι ίδια σε όλα τα στάδια
απαράλλαχτη σε κάθε σχισμή
του μυαλού σου
σαν να υφαίνεις εικόνες μόνο με τα χέρια
με περιγράμματα που ενσταλάζουν
το άυπνο της ύπαρξής σου
όψεις που μεταδίδονται παντού
τις παρασέρνει ο αέρας
ξεφεύγουν από τους περίκλειστους χώρους
αιωρούνται στο κενό
αντάρτισσες στα πέρατα
ούτε ο ήλιος δεν τις καίει
μένουν ανεξίτηλες
στον αιώνα τον άπαντα

Ένα βλέμμα δρόμος η απόσταση
ανάμεσα σ’ εκείνον τον φράχτη
και στην τρενογραμμή
καθώς δρασκελώ τα ρυάκια
να φτάσω στην άλλη άκρη

το λίκνισμά μου είναι ιδιωτικής χρήσης
περιφέρομαι με σημειωματάρια
και μαζεύω ονόματα
οι προγραφές μου σηματοδοτούν
μια μακρά πορεία

στην επερχόμενη χειμερινή ισημερία
ξοδεύω όλη μου την ορμή
νύχτες ακοίμητες
και με την πλάτη στον τοίχο

1
Θαμώνας αεροδρομίων
και αιθουσών αναμονής
με ψήγματα καρδιάς
να τείνουν να θρυμματιστούν
όμως κανείς δεν πρόκειται
να κατακτήσει τους αεροδιαδρόμους
της ύπαρξής μου

2
Τα σημεία στίξης
άρχισαν να μας κοροϊδεύουν
τα κλισέ έχουν πλέον
κατακτήσει αρκετό έδαφος
όμως δεν έχουν ποδηγετήσει πλήρως
τις γραφίδες των αιχμών μας

3
Πλέω σε μια θάλασσα στεναγμών
άπατη και γκρίζα
από την τόση ηδονή
αλλά οι σχεδίες των ιδεών μου
ίσως αποδειχτούν καθοριστικές

οι υποσχέσεις είναι βροχή
που τρέχει κάτω από κίτρινα φύλλα

η σκιά του δέντρου βιάζεται
να μπει κάτω από τα βράχια

μια παλάμη ξαναμμένη
γεμίζει τις τρύπες της θάλασσας

πουλιά καθρεφτίζονται

το φεγγάρι ξεστρατίζει
διαπερνώντας τα πρόσωπα

διασταυρώνεται
με τα χλωμά αστέρια

Χέρια χειροκροτούν
στο τραγούδι των κρεμασμένων

οι αδύνατες σκιές του λυκόφωτος
αφήνουν μια άσχημη γεύση
στα χείλη

οι μέρες μας μικραίνουν
με τα κοψίματα των μαχαιριών

οι παλιοί φράχτες επανέρχονται
παύουν να είναι σκιές

δεν είναι πια νυχτερινοί θόρυβοι
της φαντασίας μας

στο ετοιμόρροπο σπίτι
ανάμεσα σε μένα και στην ομίχλη
δεν πέφτει ούτε ένα φευγαλέο βλέμμα

δεν έχω οξυγόνο
τα φώτα ξεθωριάζουν

δεν έχω οξυγόνο
βαριά ανάσα σ’ ένα τζάμι τρένου

δεν έχω οξυγόνο
σπάζουν οι καθρέπτες των ονείρων

δεν έχω οξυγόνο
ζωή μπουχτισμένη στην καταχνιά

δεν έχω οξυγόνο
τα ποτάμια ρέουν ανάποδα

δεν έχω οξυγόνο
κούφιες αντανακλάσεις τρέχουν

δεν έχω οξυγόνο
ράγες γεμάτες ανθρώπινα μέλη

δεν έχω οξυγόνο
ο θάνατος κραδαίνει τις φτερούγες του

δεν έχω οξυγόνο
ο ουρανός αποκτά ένα μαύρο χρώμα

δεν έχω οξυγόνο
ένας ήχος με διαπερνά τρεμάμενος

δεν έχω οξυγόνο
το φως του φεγγαριού εξαφανίζεται

δεν έχω οξυγόνο
οι δείκτες του ρολογιού στάσιμοι

δεν έχω οξυγόνο
κάτω από τα κοψίματα των μαχαιριών

δεν έχω οξυγόνο
η συμφορά επελαύνει αμαχητί

δεν έχω οξυγόνο
κάποτε αυτά τα εξαϋλωμένα κουφάρια
θα γίνουν ο εφιάλτης σας

οι ανταρσίες λικνίζονται
σε μια αέναη πληθώρα κινήσεων
η γη είναι ένα θηλαστικό
μας δίνει μέλλον,
παρηχήσεις του μυαλού
σ’ ένα επαναστατικό προτσές

*

τα δάκρυα των μεταναστών
με κυνηγούν
μνήμες στεγνώνουν στα χιλιόμετρα
πρόσωπα με χαρακιές
απ’ τις οιμωγές του καιρού
στόματα με λοιδορούν

*

με εγκλεισμούς απόκοσμους
δεν φτιάχνεις εργαλεία
για να δουλέψεις την οργή σου
μόνο να οριοθετήσεις τη δράση μπορείς
διαιρώντας τη συνέχεια
σε κύκλους, λέξεις και ανάσες