της γραμμής των λόφων

τότε που σ’ έβλεπα μαύρα μάτια να με κοιτάνε
σε θολωτό τσιμέντων και κρυστάλλων από κάτω
δεν ήξερες πως θα τόλεγες όταν το χρειαζόμουν
μη κάνουμε την ήττα τραγωδία, θάλεγες όταν θα
συστηνόσουν κι άλλα μίλαγες
πως φερειπείν είσαι μάννα να μεγαλώνεις παιδιά
και το γκρεμό σου που νίκησες και τ’ όνομά σου
Παναγία μα εσύ άλλο φανέρωνες γιατί δεν το ‘ξερες
πως έτσι θα σ’ έβλεπα σήμερα που σε χρειαζόμουν
κι άπλωσες χέρι και, σα να είπες: διάλεξε
τον κύριο Γκάτσο ή τη Γώγου;
κι ήρθαν οι στίχοι τους πουλιά – τα δικά σου
που απ’ το γκρεμό σε σήκωσαν και μακριά σε πήγαν…
“Θα ‘ρθει στιγμή που θ’ αλλάξουνε τα πράγματα Μαρία”
…κι όμορφες μείναμε ν’ απλωνόμαστε ξανά μπροστά
στη μοίρα ._
.
*Από τη συλλογή ”στην οδό αλαμάνας ξημέρωνε επίσης”, 2017.