Στη Βαλτετσίου στρίψαμε τη μέρα
που η μπλούζα σου ιδρωμένη κόλλησε στην πλάτη σου,
κοίταζα με ντροπαλή κατάπληξη
το αριστερό λακκάκι σου στο μάγουλό σου,
κι ήθελα τα χείλη μου σ’ εκείνη τη γλύκα
να στεγνώσουν,
δέρμα να μεταμοσχεύσεις στα ρουθούνια μου.

Το ίδιο βράδυ το άρωμά σου από τις μασχάλες μου
θα ξέφευγε
και θα χτυπούσε στους τοίχους της κουζίνας,
στο ψυγείο,
στο τραπεζομάντηλο, στη σπασμένη σου κορνίζα,
θα ξέφευγε και θα χτυπούσε στο βίτσιο μου να γελάω
όταν κόβουν την καρδιά μου κομματάκια.

«Εγώ δεν σ’ αγαπώ» είπες
κι οι φλέβες μου αδιάβροχες
σκαρφάλωσαν στα κάγκελα μιας γειτονικής αυλής.

Σημάδι γενετικό.

*Το ποίημα και η φωτογραφία της ανάρτησης αναδημοσιεύονται από εδώ: https://poiimata.com/2025/12/19/exarcheia/