Νεογέννητη

Δεν ήσουν μια από μας
τότε.
Είχες ακόμα μέσα στο δέρμα
σου το άρωμα
του μεγάλου σκότους.
Τα μάτια σου σαν γυάλινα,
απορροφούσαν την αντανάκλασή μου
καμιά ανταπόδοση
μονάχα βάθος, το βάθος
των σιωπηλών υδάτων.
Μόνο η φωνή σου που
διέσχιζε τη νύχτα
γεννημένη από
αιώνιο τρόμο
ήταν ανθρώπινη.

*

Η ξένη

…τη βλέπω μέσα στη νύχτα να ορθώνεται από τον κούφιο
πύργο τάζοντας ομίχλη
αυτή τη γη π’ αναζητούμε στα μάτια μας
το χώμα της αχνίζοντας στα βέλη του φωτός
βυθισμένη στη σιωπή
κύματα που ρέουν μέσα μου και με γεμίζουν τρόμο
μέχρι που σβήνουν όλες οι γραμμές του προσώπου μου
μέχρι που όλη η μαγεία των ματιών μου χάνεται
και μένω γυμνή
τυλιγμένη στα πλοκάμια του κενού
να διαλύομαι
και τώρα, νιώθω μόνο τα πέτρινα τούτα χέρια,
να κινούνται αόρατα, όλο και πιο κοντά στο σπόρο.
πέτρες θα βλαστήσουν από μέσα μας κι ακόμα
το φως θ’ ανθίζει παντού αδιάφορο…

*Από τη συλλογή “The alien” (Η ξένη), ποιήματα της οποίας συμπεριλαμβάνονται στο δίγλωσσο βιβλίο “Antigone Kefala, Poems”, Owl Publishing, 2000. Μετάφραση από τα αγγλικά: Έρμα Βασιλείου.