Κοιτάζουμε τον κόσμο μια φορά,
στα παιδικά μας χρόνια
Τα άλλα όλα είν’ ανάμνηση
ΛΟΥΙΖ ΓΚΛΟΥΚ

Τον τιμώ τον πρωινό καφέ
Με καλοδέχεται παντού και πάντα
περιμένει με υπομονή να τον κυρίως
να τον μαγαρίσω με λίγο γάλα
να τον σταυρώσω
και να του δώσω τα υλικά του ουρανίσκου
Σε αντάλλαγμα
ανατέλλει τη διάνοιξη των πόρων μου –
εναρκτήριο λάκτισμα το ονομάζει
Συμφωνώ
και ξεκινάμε την κουβέντα μας
για όλα
για όλους
για την εποχή
για τους χαλεπούς καιρούς μας

Αλήθεια πώς άλλαξε τελευταία ο ορίζοντας
Είναι η παρακμή που εξαπλώνεται σαν πανδημία
ή μήπως στέρεψαν οι ουρανοί;
Άλλαξε όψη κι ο Άνθρωπος
χωρισμένος από τον ίδιο του τον εαυτό
χωρισμένος από τον Άλλον
λες και νηστεύει από Άνθρωπο

Μόνη παρηγοριά να συναντηθούμε και πάλι
ανένδοτοι
ανυπόδητοι
πρωτόπλαστοι
γύρω από τη φωτιά
για να γιατρέψουμε τη Γη που ματώνει
και να την ευγνωμονούμε
όσο ακόμα φυτεύει οδόσημα
σαν μπερδευόμαστε και δεν ξέρουμε
καταπού η ανατολή
καταπού η Δύση

Γι’ αυτό
τώρα τελευταία
που ο χρόνος
πήρε να στρογγυλεύει
όλο και με γυροφέρνουν του Ποιητή τα λόγια
για το “μαρμάρινο τούτο κεφάλι στα χέρια”
Με γονατίζει πολύ τούτο το “μαρμάρινο κεφάλι”
όταν δακρύζουν τα όνειρα
κι αρχίζουν τα ζόρικα σκοτάδια να με λιώνουν
με την πατημασιά τους μέσα και έξω

*“προς πατρίδα”, Εκδόσεις Σοκόλη, 2024.