Τις Κυριακές η θλίψη φοράει μπουφάν από πούπουλο
Κάθεται στην άκρη του κρεβατιού χωρίς να μιλάει
Σαν να ξέρει πως ανθίζουμε άγριοι και αληθινοί
Ενώ ο ήλιος μπαίνει στο δωμάτιο απ’ τις περσίδες.

Ανθίζουμε στο χάδι
Στο βλέμμα που στέκεται λίγο παραπάνω
Στο «Σε θέλω» που δεν χρειάζεται λόγια
Στη σιωπή όπου επιπλέουν χαμόγελα.

Αύριο με φύλλα σπιλωμένα απ’ το φθινόπωρο θα επιστρέψουμε στις ρίζες
Θα γίνουμε πάλι υπόγειοι πατώντας στις νότες ενός κλαρινέτου μπάσου
Σήμερα όμως με αγγίζεις και στα δάχτυλά σου αρχίζει κήπος από πέταλα
Που δεν φοβούνται τον άνεμο.

Σήμερα σε φιλάω κι έχω στο στόμα τη γεύση του χώματος
Αυτού που σκάψαμε για να βλαστήσουμε σαν υγρός ψίθυρος
Ανάμεσα σε λόγχες από φρέζιες και φως.

*Το ποίημα και η φωτογραφία του ΠάνουΚεφαλά αναδημοσιεύονται από εδώ: https://fteraxinasmag.wordpress.com/2025/12/09/τις-κυριακές-ανθίζουμε-τώνια-τσαρούχ/