3.

αφήνω μια κενή σελίδα
για να θυμάμαι ό,τι πρέπει να ξεχνάω

αυτό το καλοκαίρι μπήκε κάτω απ’ το δέρμα μας
και τώρα θα κλάψω σαν παιδί

δύο Ρώσοι στην ακτή του γκρεμού
μας είπε ότι η ησυχία ανοίγει
τον δρόμο στην αιωνιότητα

έπειτα φάγαμε το πρώτο πεπόνι
του κήπου τους

φαντασία
συναισθήματα
μνήμη
μας κάνουν χρόνο

έτσι μας είπαν

κι εμείς κοιτάξαμε τα ποτήρια μας
σαν να μας έκατσε αγκάθι στον λαιμό

θα περπατήσω πολύ τώρα
γιατί τύχη μάλλον δεν υπάρχει
και τα σκυλιά το γνωρίζουν καλά αυτό

θα περπατήσω χωρίς ξέρω προς τα πού

αυτοί οι Ρώσοι
ακίνητοι
πάνω στο νοτιότερο νησί
πλησιάζουν την Αφρική
(και το ξέρουν)

φαντασία φαντασία φαντασία
όλη τη νύχτα
γλείφαμε αυτή τη λέξη

να θες να πας κάπου
που δεν ξέρεις πού είναι
είπε
και κοίταξε χαμογελώντας τους τοίχους
των δωματίων όλης μας της ζωής

φαντασία φαντασία
κι όλοι οι τρανοί που δεν κοιτάξαμε
μας χαστουκίζουν

φαντασία
κι αγκαλιάζω με όλη μου τη δύναμη
μα μεγάλη
γυναίκα
στη μέση
ενός σκοτεινού
κήπου

*Από τη συλλογή “Άπω Αργεντινή”, Εκδόσεις Σμίλη, 2023.