Δεν ανήκουν στις μέρες οι μέρες που σκάβουν βαθιά μέσα μας.
Δεν είναι λέξεις οι λέξεις που ορμούν κατακόρυφα.
Είναι το συνεργείο των λέξεων και των ημερών.
Θεμέλια και συρματώσεις στα σπλάγχνα μας.
Δοκοί και πυλώνες για μια γέφυρα ακλόνητη
στο βάρος των ονομάτων.

Όλα σχετίζονται με τις διαστάσεις του σύμπαντος.
Για παράδειγμα, λένε, κρατούν τις αποστάσεις ασφαλείας
που σημαίνει λογαριάζουν το μήκος.
Μετρούν της σκιάς τους το πλάτος.
Προβλέπουν τον χρόνο της λήξης και τον μέσο όρο
του ύψους μας.
Τι ξέρουν όμως για τον θάνατο και τη διάσταση του θανάτου;
Τον θάνατο που συνθλίβει πενήντα εφτά φορές κάθε κόκκο στάχτης.
Σ’ αυτό το σημείο οι διαστάσεις πολλαπλασιάζονται.
Διαστάσεις θανάτου και ονομάτων.
Τα ονόματα είναι μια άκρη μέσα στο κεφάλι μου.
Τα ονόματα είναι σωματίδια φωτός με βάρος ασήκωτο.

Λέω ένα όνομα, άκου.
-Αναστασία, ορκίζομαι.
Στα ελληνικά το σωματίδιο του Higgs λέγεται όρκος.
Πες κι εσύ ένα άλλο όνομα.
Βάιε, πες, Μάρθη.

Σε όλους τους δρόμους, λέω
το όνομα είναι ο δρόμος να ενωθούν
η κβαντική θεωρία με τη θεωρία της βαρύτητας, πειραματικά.

*Από το βιβλίο “Δεν έχουμε οξυγόνο”, Εκδόσεις Εύμαρος, Αθήνα 2025.