Εδώ κανείς δεν κοιμάται τις νύχτες
Η θάλασσα είναι τώρα μια Βίβλος
που κανείς δεν ανοίγει
Και η παλίρροια φέρνει στο πιάτο μας
ανθούς αλατιού από αίμα
Όμως όποιος βλέπει ακόμα όνειρα
ξέρει πως τα κοχύλια έχουν κρατήσει
το όνομα της χώρας που είναι αόρατη στον χάρτη.

Τα παιδιά χόρτασαν με μαρμελάδα σε
ψωμί από σταρένιο σύννεφο
Ύστερα έπαιξαν ανάμεσα στις πορτοκαλιές
κι έγιναν σκιά
Όταν πέφτει σκοτάδι μετράνε drones αντί για ουρές αστεριών
Σαν ξημερώσει ρωτάνε τους γονείς τους:
Πού είναι η γειτονιά μας
Τι απέγινε το σπίτι μας.

Λίγο πιο πέρα κάποιος γράφει με το αίμα του σε απομεινάρι τοίχου:
Πάνω απ’ τους ανοιχτούς τάφους μας
ο αέρας κρατά τη σιωπή του θεού σαν ανάσα.