Ο αδερφός μου στο χιόνι
Ο πατέρας μισός πίσω απ’ τους βράχους
μισό φεγγάρι κι άνεμος μαύρος καλπάζοντας
Έρχετ’ η μάνα διάφανη
με τα κλαδιά πάνω στους ώμους
Μη φοβάσαι, μου κάνει
Το χώμα είναι να το πατούμε να ξαποσταίνουμε
να ζωντανεύουμε την ορμή μας ώς την ανάληψη
Μου ανακάτωσε τα μαλλιά, χάθηκε
Ανεβαίνει η λίμνη
τυλίγοντάς τα όλα στο βάθος, βουβά
Τους κλείνει τα βλέφαρα

*Από τη συλλογή “Φόδρες της νύχτας”, Καστανιώτης, 1996.