A rectangular Bulova (1), my Zadie (2)
called a dress watch, I wore it for years,
and though it gave the wrong time
I treasured the sense of community
it offered, the beauty of certain numerals — 
the seven especially, the way it leaned
into its subtle work and never changed,
and signified exactly what it was
and no more. In dreams I learned
that only the watch and the circle
of ash trees surrounding me, and the grass
prodding my bare feet, and of course
my nakedness were necessary, though
common. Just surrendering my youth,
I still believed everything in dreams
meant something I could parse to discover
who we were.
As I write these words
in sepia (3) across a lined page I have
no idea why they’ve taken the shape
I’ve given them, some cursive, some not,
some elegantly articulated, others plain,
many of no use at all. They go on working
as best they can, like the Parker 51 (4)
that spent its coming of age stumbling
backwards into Yiddish or the Bulova
that finally threw up its twin baroque arms
in surrender to the infinite and quit
without a word. The Parker still works
and is never to blame. On good days
it works better than I, and when it leaks
it leaks only ink, never a word best
left unsaid.
As a boy I would steal
into Zadie’s bedroom, find the watch
in a velvet box, wind it, hold it
to each ear — back then both worked — 
to hear its music, the jeweled wheels
and axles that kept time alive.
There is still such joy in these tokens
from back of beyond: the watch,
the Parker pen, the tiny pocket knife
he used to separate truth from lies,
the ivory cigarette holder — 
a gift, he claimed, from FDR (5)
who mistook him for a famous
Russian violinist. I could call them
“Infinite riches in a little room”
or go cosmic and regard them
as fragments of a great mystery
instead of what they are,
amulets against nothing.

Ένα ορθογώνιο Bulova, που η Zadie μου,
το αποκαλούσε ρολόι για επίσημες περιστάσεις,
το φορούσα για χρόνια,
και παρ΄ ότι έδειχνε λάθος ώρα,
εκτιμούσα την αίσθηση της κοινότητας
που μου πρόσφερε, την ομορφιά ορισμένων αριθμών — 
ειδικά του επτά, τον τρόπο που έκλινε
στη λεπτή του λειτουργία και δεν άλλαζε ποτέ,
και σήμαινε ακριβώς αυτό που ήταν
και τίποτα περισσότερο. Στα όνειρα έμαθα
ότι μόνο το ρολόι και ο κύκλος
από φλαμουριές που με περιβάλλει, και το γρασίδι
που τσιμπάει τα γυμνά μου πόδια, και φυσικά
η γυμνότητά μου, ήταν απαραίτητα, αν και
κοινά. Αφού παραδόθηκα στη νεότητά μου,
εξακολουθούσα να πιστεύω ότι όλα στα όνειρα
σήμαιναν κάτι που μπορούσα να αναλύσω
για να ανακαλύψω ποιοι ήμασταν.
Καθώς γράφω αυτές τις λέξεις
με σέπια σε μια γραμμωτή σελίδα, δεν έχω
ιδέα γιατί έχουν πάρει τη μορφή
που τους έχω δώσει, μερικές με καλλιγραφικά γράμματα, άλλες όχι,
μερικές κομψά διατυπωμένες, άλλες απλές,
πολλές χωρίς καμία χρησιμότητα. Συνεχίζουν να λειτουργούν
όσο καλύτερα μπορούν, όπως το Parker 51 (3)
που πέρασε την ενηλικίωσή του σκοντάφτοντας
πίσω στα Γίντις ή το Bulova
που τελικά σήκωσε τα δίδυμα μπαρόκ χέρια του
παραδίνοντάς τα στο άπειρο και παραιτήθηκε
χωρίς λέξη. Το Parker εξακολουθεί να λειτουργεί
και δεν φταίει ποτέ. Στις καλές μέρες
λειτουργεί καλύτερα από μένα, και όταν στάζει
στάζει μόνο μελάνι, ποτέ μια λέξη που καλύτερα
να μείνει ανείπωτη.
Όταν ήμουν μικρός, έμπαινα κρυφά
στο υπνοδωμάτιο της Zadie, έβρισκα το ρολόι
σε ένα βελούδινο κουτί, το κούρδιζα, το κρατούσα
σε κάθε αυτί —τότε δούλευαν και τα δύο— 
για να ακούσω τη μουσική του, τους κοσμημένους τροχούς
και τους άξονες που κρατούσαν ζωντανό το χρόνο.
Αυτά τα ενθύμια από το μακρινό παρελθόν
εξακολουθούν να μου προκαλούν μεγάλη χαρά:
το ρολόι,
το στυλό Parker, ο μικροσκοπικός σουγιάς
που χρησιμοποιούσε για να ξεχωρίζει την αλήθεια από το ψέμα,
το ελεφαντένιο πούρο —
ένα δώρο, όπως ισχυριζόταν, από τον Ρούσβελτ,
ο οποίος τον μπέρδεψε με έναν διάσημο
Ρώσο βιολιστή. Θα μπορούσα να τα αποκαλέσω
«Απέραντα πλούτη σε ένα μικρό δωμάτιο»
ή να γίνω κοσμικός και να τα θεωρήσω
θραύσματα ενός μεγάλου μυστηρίου
αντί γι’ αυτό που είναι,
φυλαχτά ενάντια στο τίποτα.

*Πηγή: Poetry (January 2015). Απόδοση: Δημήτρης Τρωαδίτης.

1.Bulova: Αμερικανικό εργοστάσιιο κατασκευής πολυτελών ρολογιών που ιδρύθηκε το 1875.

2.Zadie: Γιαγιά στη γλώσσα Γίντις (Yiddish).

3.Sepia (σέπια): Τρόπος εμφάνισης φωτογραφικού φιλμ σε φιλμ ή φωτογραφικό χαρτί, που δίνει σε μία φωτογραφία τις αποχρώσεις ενός χρώματος.

4.Parker 51: Σετ πολυτελών στύλο.

5.FDR: Franklin Delano Roosevelt.