Είθ’ άνεμος γενόμην, σύ δε δη στείχουσα παρ’ αυγάς
στήθεα γυμνώσεις και με πνέοντα λάβεις.*

Σαν τις παραπάνω λέξεις, αδέσποτες κι αυτές, ως
Μια ερωτική τάχα επίκληση που προπορεύεται
και πάλι ακολουθεί.
Στη γραμμή αόρατη σαν φάσμα πίσω απ΄ τις ράγες
τόσο σιωπηλές που σκανδαλίζουν
Εσύ
με το σκισμένο ρούχο και τις άδειες κάλτσες
περπάτησε μέχρι το χωράφι αδιαφορώντας
για τον άνεμο
γυμνώνοντας τα στήθη
λέγοντας Ναι και Όχι γιατί
ακόμη κι αν δεν γνώρισες πόσο
αντίπαλες γίνονται οι λέξεις
οι παραπάνω, οι αδέσποτες, σαν
τη βροχή είναι που
την κοιτάς και πίνεις.

*Αδέσποτο αλεξανδρινό ελεγειακό δίστιχο ανώνυμου από την Ελληνική Ανθολογία [5, 38]

**Το ποίημα περιλαμβάνεται στο βιβλίο “Δεν έχουμε οξυγόνο”, Εκδόσεις Εύμαρος, Αθήνα 2025.