ΤΟ ΑΣΥΝΕΙΔΗΤΟ

ΤΟΥ ΓΙΑΝΝΗ ΣΑΡΕΓΙΑΝΝΗ

Οι άνθρωποι -ασυνείδητα- μας βλάπτουνε·
Δεν μπορούμε να τους μισούμε:
Ακόμα πιο ασυνείδητα μας ευεργετούνε·
Δεν μπορούμε να τους ευγνωμονούμε.

Σκάβουν πληγές,
Βαθυές,
Στο είναι μας.
Δεν μπορούμε να τους μισούμε.

Ά! εκείνα τα βάλσαμα, τα μύρα, τα μαγιοβότανα,
Ποια ηδονή ήταν εκείνη,
Ύστερ’ από ένα τέτοιο πόνο!…
Μα εκείνα τα χεράκια της Παρηγορήτρας
Δεν ένοιωθαν τι έκαναν.

Η φύσις μόνη λειτουργούσε μέσα μου
Καταστρέφοντας
Ή δημιουργόντας!
Και όλα τα άλλα ήσαν εκεί – ξένα,
Ξένα προς εμένα.

*

Η ΠΕΙΝΑ ΚΑΙ Ο ΕΡΩΣ

ΤΟΥ ΣΤΕΦΑΝΟΥ ΠΑΡΓΑ

Να γνωρίσω θα ήθελα
Την τροφή των προγόνων,
Όπως νιώσω στη σάρκα μου
Ρίγη λησμονημένα·
Και πυρώσουν η φλέβες μου
Από λαύρες ζωής,
Πιο φλοκάτης.

Κι ο έρωτας, μια τροφή κι αυτή
Ανάμεσα στις άλλες.

Ο έρωτας ο προγονικός!
Ένα μαρτύριο σαν την δίψα,
Όπως αργότερα η Γνώσις.

Ο έρωτας ο προγονικός,
Κατηφής, ανήσυχος και θηριώδης,
Με οξείς στεναγμούς θρηνώδεις
Κι απότομα διαλείμματα νάρκης,
Εμάστιζε τα θύματά του
Που μετά την κόρεσί τους
Μέσα σε υγρές σπηλιές ή κάτω από δένδρα σκιερά –
Παραδίδονταν παθητικά
Στο λήθαργο του χτήνους.

Ω πείνα, ω έρωτα προγονικέ!
Προβλήματα που δεν λύσαμε,
Καλύτερα από τους προγόνους μας.

Σήμερα πεθαίνουμε από τη διπλή πείνα
Χωρίς να νοιώσουμε πως επεινούσαμε.

Ενώ εσείς τουλάχιστον, ω πρόγονοί μας,
Στις βίαιες ορμές σας τες γεννητικές,
Στη πείνα σας την ανοιχτίρμονη
Εβάζατε το Άπειρον!

*

ΑΝΤΑΠΟΚΡΙΣΕΙΣ

ΤΗΣ ΚΑΣ ΕΥ. ΖΕΛΙΤΑ

Άνθρωπε· έρχονται στιγμές
Που σου φαίνονται όλα ξένα.
Νοιώθεις πως σαν μια δίνη το νόμο σου ακλουθάει;,
Από κάθε αλλότρια δίνη μακριά·
Ο νόμος σου, η Μοίρα σου τότε σε πτοούν·
Η μοναξιά σου σε βαρύνει…

Κι αν τύχει κι η πτωχή σου δίνη
Λαθέψει από την τροχιά της,
Ή από τη γραμμή της παρεκκλίνει
-Κάτω από το ταυραντισμένο χέρι σου –
Την πίστη στον εαυτό σου τότε τη χάνεις, χάνεις το θάρρος σου,
Και κρίνοντας τους άλλους
-Από τα έξω –
Σαν τους άλλους κάμνεις.

Άλλ’ έρχονται πάλι στιγμές που μέσα τους διαγνώθεις
Ένα ίδιο μυστικό, ένα ίδιο πόνο, ένα ίδιο μαρτύριο ίσως·
Μιαν εργασία υπόκωφη, αλχημική·
Ανταπόκρισες κρυφές, βαθυές·
Και τότες, με περισσότερη πεποίθηση
Ξαναγυρνάς στο εαυτό σου.

*Δημοσιεύτηκαν στο περιοδικό “Γράμματα” της Αλεξάνδρειας, τεύχος 39, 1919. Δεν διατηρήθηκε το πολυτονικό σύστημα, αλλά διατηρήθηκε η ορθογραφία.