ΣΧΕΔΟΝ

Όταν βγήκαμε απ’ το μονοπάτι.
Όταν το μανίκι μου πήρε φωτιά.
Καθώς παλεύαμε το χιόνι.
Καθώς μιλούσε ο ογκολόγος.
Πριν χυθεί το πετρέλαιο.
Πριν ματώσει ο αμφιβληστροειδής σου.
Πέρα απ’ τα παιδιά στην άκρη του δρόμου.
Πέρα απ΄τη στροφή για το δάσος.
Αφότου το δάσος έγινε στάχτη.
Αφότου συνόδευσε έξω τη μητέρα μου.
Ενόσω έφερνα μέσα τον πατέρα σου.
Ενόσω το δελφίνι κολυμπούσε στον εγκαταλειμμένο αγωγό.
Καθώς οι κάμερες κατέγραφαν το θάνατό του.
Καθώς το μπλοκ άουτ συνέχιζε.
Όταν το αεροπλάνο άρχισε την πτωτική πορεία.
Όταν έκλεισε η τράπεζα.
Καθώς το νερό.
Καθώς το νερό.
Κι το ήπιαμε.

*

ΕΩΘΙΝΟ ΓΙΑ ΤΗ ΒΙΝΙΑ ΝΤΕΛ ΜΑΗ

Ακολουθώ έν’ αδέσποτο σκύλο
για να σταματήσει να μ’ ακολουθεί αυτός
κι ένα βιολί αρχίζει να σχηματίζεται
στην τσέπη απ΄το σακάκι μου.

Δεν έχω μουσικό αυτί
αλλά είναι έξι, ξημερώματα
και σύντομα ένα ολόκληρο όργανο
θα είναι δικό μου.

Τώρα είναι περίπου επτά
κι ένα ξύλινο σώμα
φουσκώνει στην τσέπη μου
Την άλλη σκουντά
ένα δοξάρι.

*

ΣΑΣΤΙΣΜΕΝΟΙ

Σχεδιάσαμε μια φυλακή στην άμμο και δεν έσβηνε.

Ούτε με τον αφρό των μεγαλύτερων κυμάτων.

Το κομμένο πόδι ενός αστερία σκαλωμένο στην πόρτα.

Ένα φύκι, στα σίδερα του παραθύρου.

Η πλημμυρίδα ήρθε και σκεφτήκαμε, πάει η φυλακή.

Κάποιος ρώτησε γιατί φτιάξαμε μια τέτοια εικόνα.

Και αν μεγαλώναμε κοιτώντας την έτσι.

Κάναμε έρωτα στην άμμο λίγο παραπέρα.

Μετά φτιάξαμε άλλη μια φυλακή, μόνο για να δούμε αν θα κάναμε έρωτα πάλι.

*Από τη συλλογή “Το βλέμμα σου, κόσμε”, Εκδόσεις Βακχικόν, 2022. Μετάφραση: Μαριάννα Πλιάκου, Jane Gregersen.