This homeland
watched me
run,
bleed,
fall,
weep, and wail
across its scarred land,
beneath its indifferent sky.
It gazed at me
with vast, unblinking eyes
and murmured in my mother tongue
then turned and strode away.
My pain,
my name,
my life:
A legless diet
dragging itself
over the cracked pavement
of a razed tomorrow.

Ελάφι χωρίς πόδια

Αυτή η πατρίδα
με παρακολουθούσε
να τρέχω,
να αιμορραγώ,
να πέφτω,
να κλαίω και να θρηνώ
σ’ ολόκληρη την πληγωμένη γη της,
κάτω από τον αδιάφορο ουρανό της.
Με κοίταζε
με τα μεγάλα, αδιάκοπα μάτια της
και μουρμούριζε στη μητρική μου γλώσσα,
μετά γύριζε και απομακρυνόταν με μεγάλα βήματα.
Ο πόνος μου,
το όνομά μου,
η ζωή μου:
ένα ελάφι χωρίς πόδια
που σέρνεται
πάνω στο ραγισμένο πεζοδρόμιο
ενός κατεστραμμένου αύριο.

*Ο Mohammed Moussa είναι μέλος της Gaza Poets Society. Μετάφραση: Δημήτρης Τρωαδίτης.