Βίκυ Δερμάνη, Τέσσερα ποιήματα

Εν κενώ

Πονάς;
όταν πονάς, πονάω
γελάς;
όσο γελάς, γελάω

κι αφού τόσο μαζί
μέσα μας γιατί τόσο κενό
γιατί ερημία τόση;

*

Ανομβρία

Ούτε αρτεσιανό να ξεδιψάσουμε
ούτε ιαματικό να γιατρευτούμε

μας στέγνωσε
των καιρών η ανομβρία

*

Ανε(μόνοι)

Από μοναξιά κρυώναμε
μα οι κουβέρτες ξεσκισμένες
πεταμένες στης απελπισίας
το κάτασπρο το παγωμένο χέρι

*

Εν τάφω

Κομματάκι-κομματάκι
οι σάρκες μας φαγώθηκαν

πόσους θανάτους ζήσαμε
ανάσταση καμιά

*Από τη συλλογή “Στης δυστοκίας τον τόπο ο αλέκτωρ σωπαίνει”, Εκδόσερις Κύμα, 2024.

Leave a comment