Έτσι πια το γυαλί θρυμματίζεται
η πόλη μας εκτινάσσεται και διαλύεται
σε μικρά μπαλάκια και το σώμα σου
καλέ μου το τυλίγει το φωτοστέφανο.
Σε κοιτώ καθώς απομακρύνεσαι
σε ρευστό φας χρώματος ροζ
στην άκρη να στάζει
και γύρω μου τ’ αγκωνάρια
της θυμωμένης γης και ρωγμές
και με παίρνουν μέσα τους πολύ βαθιά
στο κέντρο.
σύρματα χόρτα.

Τι λες, Θεέ μου θα ζήσω;

*Από τη συλλογή “Μεταγραφή ημερολογίου”, Εκδόσεις Βιβλιοπωλείον της Εστίας.