-Κι εγώ που γράφω αυτές τις γραμμές
είναι που έχω φύγει από καιρό
για το ανοίκειο.
Πως το σημείωμα αυτό βρέθηκε τυχαία
και το έφερε ο άνεμος σε σας.
Το ξέρω πως αφήνουμε σημάδια
και θα μας οδηγήσουν με ασφάλεια
στον λαβύρινθο της άλλης ζωής.
Μόνο που φοβάμαι
πως δεν αφήνουμε σημάδια
για την άλλη ζωή
αλλά για τούτη εδώ,
την απαράμιλλη πίκρα,
και τάχα πως αναζητούμε
προσποιούμενοι
ότι ζητάμε μια ευτυχία
φτιαγμένη στα μέτρα μας.

Όπως ξέρω
ότι θα μείνει από μένα
είναι φαγωμένες φωτογραφίες
και μερικοί στίχοι —
μα όχι αυτοί που θα ήθελα.
Και συνηθίζω στην ιδέα
πως δεν υπάρχω,
πως μια άλλη ύπαρξη,
μια γυναίκα,
που προσπαθώ να εξοικειωθώ μαζί της,
με βοηθά να τελειώσω
κάποιο ημιτελές δικό μου.
Πως είμαι τυχερή που ανακάλυψα αυτήν τη φίλη:
τον εαυτό μου κομματιασμένο
σάμπως ευτυχισμένο,
ικανοποιημένο,
κουρασμένο,
μεταμορφωμένο,
παραλλαγμένο,
συρρικνωμένο,
εκτονωμένο,
ψαλιδισμένο,
εναρμονισμένο,
με μόνο εφόδιο μια διάχυτη συγκίνηση
να διαπερνά τους ιστούς του σώματος.
Ξέρω πως θα θυμάμαι όλα όσα με μάγεψαν,
όλα όσα με έσπρωξαν να πάω παραπέρα,
και κυρίως τη μέθη της δημιουργίας,
το ξέχασμα του χρόνου,
την απόλυτη αφοσίωση.
Μην με ξυπνάτε.

Αντέχω τον πόνο — εξασκούμαι χρόνια σε αυτό.
Δεν αντέχω την αυτοθυσία, αλλά ακόμη κι αυτήν την παλεύω.
Μη μου πείτε όμως τη λέξη «τέλος»·
με δακρύζει αυτή η λέξη.
Και δεν φοβάμαι, όχι,
αλλά να κρατώ μια επιστολή
σταλμένη από άνθρωπο.
Κάτι θέλω να σας πω
μα δεν μου βγαίνει καθαρό.
Πάω προς τα πίσω λοιπόν,
από εκεί που ξεκίνησα,
σε μια μήτρα,
μέχρι να βρεθώ πάλι στη ροή της ηδονής.
Τόση εξάρτηση δεν αντέχεται.
Το δικό μου ταξίδι θα άρχιζε αλλιώς:
χωρίς πρόσωπο, χωρίς γραμμές σώματος,
μια ύλη από ανθρώπινα κατάλοιπα.
Όμως είμαι εδώ τώρα.
Χάνω σιγά σιγά ό,τι μου χάρισε η φύση.
Παρακολουθώ την απώλεια
και τη συντροφεύω με συρτά βήματα
χορού πυρρίχιου.
Δεν γυρνώ προς την ιστορία.
Δεν γυρνώ προς την επιστήμη.
Δεν γυρνώ προς τους ήρωες.
Δεν γυρνώ προς την εξουσία.
Δεν γυρνώ σε παντοδυναμίες.
Εγώ, ο κομματιασμένος στενολύπητος εαυτός.
Κομμάτια του κορμιού μου εξέχουν
από τον τύμβο της Αθηνάς.
Ίσως φταίει που ξέχασα
την Αρκτεία τελετή
με τα σφιχτά τα βήματα γύρω από τη λεκάνη,
ή τον χορό του θανάτου
με μόνη κίνηση την έκφραση του προσώπου
σε αναρώτηση.

Εμμέλεια με φώναζαν από κοντά και μακριά,
και εμμελώς με ύβρη
ξεπληρώνω τις χαρές μου
με αγνωσία, με αμνησία.

2025
© All rights reserved