Έξω υπάρχει ήλιος.
Δεν είναι τίποτα παραπάνω από έναν ήλιο
αλλά οι άνθρωποι τον κοιτούν
και ύστερα τραγουδούν.

Εγώ δεν ξέρω από ήλιο.
Εγώ ξέρω τη μελωδία του αγγέλου
και το φλογερό κήρυγμα
του τελευταίου ανέμου.
Ξέρω να ουρλιάζω το ξημέρωμα
όταν ο θάνατος υποβάλλεται γυμνός
στη σκιά μου.

Εγώ δακρύζω κάτω απ’ τ’ όνομά μου.
Εγώ κουνώ μαντίλια τη νύχτα και βάρκες
θλιμμένες από την αλήθεια
χορεύουν μαζί μου.
Εγώ κρύβω καρφιά
για να σταυρώσω τ’ άρρωστα όνειρά μου.

Έξω υπάρχει ήλιος.
Εγώ ντύνομαι με στάχτες.

*Το ποίημα περιλαμβάνεται στη συλλογή «Οι χαμένες περιπέτειες» [1958]. Εμείς το πήραμε από το βιβλίο «Alejandra Pizarnik, Ποιήματα», επιλογή-μετάφραση Στάθης Ιντζές, Εκδόσεις Ενύπνιο Θράκα, Αθήνα 2020.