ζόρικες τάξεις
θυμάμαι
τα βιβλία του δασκάλου
στη σκονισμένη έδρα
κορνίζες ηρώων

την εθνική επέτειο
εκείνη την κρύα μέρα
στο Διδυμότειχο
οι επίσημοι να πηγαινοέρχονται
κι εγώ να κρατώ ένα βιβλίο
με ποιήματα

τις μοναχικές βόλτες
στο Καρλόβασι
-τότε τα χρειάστηκα-
το «γραμμένο στη βροχή»
μια νύχτα του Γενάρη
τα όνειρα πάνω απ’ τα
φωτοτυπημένα ποιήματα
το κρασί στο άδειο τραπέζι  
στον καφενέ του Σκόρμπου

εσένα θυμάμαι
να μου λες να ανοιχτώ
τη σοφίτα σου με τα βιβλία
και ένα ταξίδι 
που δεν άρχισε

όταν στα δεκαοχτώ
νόμιζα πως ένα και μόνο 
ποίημα
θα τ’ άλλαζε όλα

το πιστεύω ακόμα;

ρώτα με:
είμαι σαράντα τριών