Τράβηξες πορεία μπροστά
στον κόσμο που ζητούσες.
Έλεγες στις ρίμες σου τα τραγούδια
του δρόμου και των αδικημένων.
Ήξερες πως η προσφορά,
μόνο στης αλληλεγγύης τα μονοπάτια
γίνεται αληθινή.
Εξέθεσες έτσι την ματαιόδοξη φιλανθρωπία των από πάνω.
Κι όταν ακόμα φάνηκαν οι τραμπούκοι,
πίσω πάλι δεν έκανες,
Μόνο να προστατεύσεις,
όπως πάντα, σκεφτόσουν.
Πήγες μόνος και έγινες άστρο.
~
Είναι κάποιοι άνθρωποι σκέφτομαι,
που δεν κράτησαν ποτέ σημαία.
Ίσως γιατί την είχαν ήδη ραμμένη
στην καρδιά τους.
Αψήφισαν έτσι την λησμονιά των θνητών.
Έγιναν σύμβολο που δεν θα σβήστεί ποτέ απ’ τούς αγώνες των από κάτω.
Αυτών που υπερασπίζονται ακόμη
το δικαίωμα στον άνθρωπο.

Παύλος Φύσσας ΠΑΡΩΝ!