Ο κόσμος ξεκινά σ’ ένα τραπέζι στην κουζίνα. Ό,τι και να γίνει, για να ζήσουμε πρέπει να τρώμε.

Τα δώρα της γης έρχονται και προετοιμάζονται, τοποθετούνται στο τραπέζι. Έτσι γίνεται από τη στιγμή της δημιουργίας, και έτσι θα συνεχιστεί.

Διώχνουμε τα κοτόπουλα και τους σκύλους μακριά. Τα παιδιά βγάζουνε τα δόντια τους στις γωνίες. Γδέρνουνε τα γόνατά τους από κάτω.

Εδώ τα παιδιά μαθαίνου τι σημαίνει άνθρωπος. Δημιουργούμε άνδρες, δημιουργούμε γυναίκες.

Στο τραπέζι αυτό κουτσομπολεύουμε, ανακαλούμε εχθρούς και τα φαντάσματα των εραστών.

Τα όνειρά μας πίνουνε καφέ μαζί μας καθώς τυλίγουνε τα χέρια τους γύρω απ’ τα παιδιά μας. Περιγελούν μαζί μας τους κακομοίρικους ξεπεσμένους μας εαυτούς κι όπως τους ξαναβρίσκουμε και πάλι στο τραπέζι.

Το τραπέζι έχει υπάρξει σπίτι μέσα στη βροχή, ομπρέλα για τον ήλιο.

Πόλεμοι ξεκίνησαν και τελείωσαν στο τραπέζι αυτό. Μέρος για να κρυφτείς μέσα στη σκιά του τρόμου. Μέρος για να εορτάσεις τη νίκη την τρομερή.

Γεννήσαμε σ’ ετούτο το τραπέζι και προετοιμάσαμε τους γονείς μας ώστε να τους θάψουμε εδώ.

Στο τραπέζι τραγουδάμε με θλίψη, με χαρά. Προσευχόμαστε για το μαρτύριο και τη μεταμέλεια. Αποδίδουμε ευχαριστίες.

Ίσως ο κόσμος τελειώσει στο τραπέζι της κουζίνας ενόσω εμείς γελάμε και κλαίμε, τρώγοντας την τελευταία γλυκιά μπουκιά.

*Από τη συλλογή “How we Became Human”, W.W. Norton & Company 2009. Μετάφραση: Χ. Αγγελακόπουλος.