Αντιστρεφόταν όλες τις ιδεολογίες.
Δεν γνώρισε την ευχαρίστηση της πιθανότητας.
Την ταπείνωσαν η ιστορία του κόσμου
και η ντροπή της χώρας της,
η γύμνια, τα πεσμένα δόντια,
οι μαύροι κύκλοι γύρω από τα μάτια,
η προσωπική αποτυχίας της γλώσσας της.
Ο εργάτης που ανάσανε
άπληστος για οξυγόνο και το πεπερασμένο σύμπαν
που άφησε να πέσει το σφυρί, ήταν ο λόγος
που σφάλισε τα παράθυρά της. Αλλά ούτε
μέσα στο παραλήρημα βρήκε κάποιο νόημα.
Γι’ αυτό, ίσως δεν ήταν και τόσο απρεπής
ο τρόπος που απαρνήθηκε τον κόσμο.

Έτσι συνέβη: εμετική
η απέχθεια της εποχής
και πληγιάζοντας πάνω στο τελευταίο μαξιλάρι
έστρεψε προς τον τοίχο
ό,τι απέμεινε από το πρόσωπό της.

*Από το βιβλίο “”Χοακίν Χιανούτσι, Ποιήματα”. Μετάφραση΅Στάθης Ιντζές. Εκδόσεις Θράκα, 2014.