Εισδύοντας στο ποίημα
από την πίσω πόρτα
ρακένδυτος και ανώνυμος
ζητούσε λυρική αναγνώριση

ροκανίζοντας το ευρύ κοινό
που αδιαφορούσε κι έβλεπε
σ’εκείνον έναν διψασμένο
για αναρρίχηση και δόξα

ενώ οι άλλοι αθλούνταν στην αυλή
ρίχνοντας λογοπαίγνια στον αέρα
έπαιζαν το έσχατο παιχνίδι
της ζωής και του θανάτου

χωρίς ν’ αντιλαμβάνονται
(η ασυνειδησία τους δεν είχε όρια)
πως απ’ τη φρόνηση προτίμησαν
τα όργια κι εμπόδια

κι έσβυσαν άδοξα όταν ο χρόνος
έκλεισε τις σιδερένιες θύρες
και τους στρίμωξαν εκεί
σε τοίχους που τους στένεψαν

χωρίς δικλείδα διαφυγής
ώσπου μπροστά τους να ορθωθεί
ο ιδεατός τους τρόμος
ο ζωντανός θεός τους

που όταν
έπεσε στα χέρια του η νύχτα
και την κρέμασε στο ικρίωμα
με τις άπιστες θεραπαινίδες

έκλεισε το βιβλίο απότομα
κι όποιος δύστυχος βρέθηκε
στις σελίδες του ανάμεσα
έγινε λιώμα

Αθήνα, Οκτ. 2004

*Από τη συλλογή “Άνθη του θερμοκηπίου”, εκδόσεις Απόπειρα