For Philip Levine

For months, I was a cannonball
dropped down the bore, reeling
in blurry vomitous swirls toward
the fuse; forty days with vertigo
is like that. My new equilibrium
was spinning inside the chambers
of spherical blackness when the news
came. You, with your wiry limbs
of hard verse, inky gap-toothed grin
of gristle and work, you who grimly
told us to stop messing around,
to make this survival matter
like a factory line, like fish scaling,
like filament and rubble, you
who would say, most likely,
this was all sentimental crap, you
had gone to cinders, blasted
into the ether without so much
as smoke. I stood then on the icy hill
under the expressway, filled
with the salt you had given me,
and for the first time that year,
my entire world stood still.

Πώς είμαστε φτιαγμένοι

Για τον Philip Levine

Για μήνες, ήμουν μια μπάλα κανονιού
που έπεσε από την τρύπα, παρασυρόμενη
σε θολές εμετικές δίνες προς
σαράντα μέρες με ίλιγγο…
είναι σαν αυτό. Η νέα μου ισορροπία
περιστρεφόταν μέσα στους θαλάμους
της σφαιρικής μαυρίλας όταν η είδηση
ήρθε. Εσύ, με τα εύκαμπτα άκρα σου
του σκληρού στίχου, με το μελανό χαμόγελο με τα δόντια…
της σκληρότητας και της δουλειάς, εσύ που βλοσυρά
μας είπες να σταματήσουμε να χαζολογάμε,
να κάνουμε αυτή την επιβίωση να έχει σημασία
σαν μια γραμμή εργοστασίου, σαν το ξελέπιασμα των ψαριών,
σαν νήματα και μπάζα, εσύ
που θα έλεγες, πιθανότατα,
ότι όλα αυτά ήταν συναισθηματικές αηδίες, εσύ…
Είχες γίνει στάχτη, ανατιναχτεί…
στον αιθέρα, χωρίς τόσο πολύ
σαν καπνός. Στεκόμουν τότε στον παγωμένο λόφο
κάτω από τον αυτοκινητόδρομο, γεμάτη
με το αλάτι που μου είχες δώσει,
και για πρώτη φορά εκείνη τη χρονιά,
ολόκληρος ο κόσμος μου έμεινε ακίνητος.

Απόδοση: Δημήτρης Τρωαδίτης