Η φρίκη εξ άλλου του άρρητου
δεν είναι μόνο το άρρητο.
Είναι και τα ρητά που τίποτε δε λένε.
Και τα ρητά, όσο πρέπει να σου πουν
και δε σου λένε
-πρέπει να μαντεύει άνω-κάτω- δηλαδή
κι έπειτα: δε μάντεψες σωστά.
Άλλα θέλανε να πούνε,
-έστω κι αν στα ‘πάνε κομμένα
νέτα σκέτα.
Αυτά που λένε και ξελένε
κι είν’ άρρητα μονάχα ρήματα
ας υποτίθεται πως είναι ρήγματα.

*Από τη συλλογή “Εξ άλλου, μη ρωτάς”, Εκδόσεις Ρόπτρον, 1988.