ΣΑΛΗΣ, Ο ΜΑΥΡΟΣ ΒΑΡΚΑΡΗΣ

Δεν έφυγε
δεν έφυγε ποτέ
από την πόλη,
κάθε βράδυ
μόλις κοιμηθούν
οι τουρίστες
και κοπάσει
ο θόρυβος της μέρας,
εμφανίζεται.
Βγαίνει στα στενά
της Θεοτοκοπούλου,
στο παλιό λιμάνι,
φορτωμένος
τις αποσκευές των ξένων,
τους καημούς,
τα πάθη μας,
την πόλη
που πεθαίνει.
Καθώς ξημερώνει,
επιστρέφει στο μνήμα του,
ανησυχεί,
προβληματίζεται,
φοβάται,
αλλά ξέρει
ότι και το επόμενο βράδυ
ξυπόλυτος θα βγει
να προσφέρει στην πόλη
απλόχερα τσάντες
με τρόφιμα:
την αγάπη,
την αλληλεγγύη,
το αίμα του.
Δίπλα του, η Αμπλά
θα τραγουδά
σκοπούς των Χαλικούτηδων,
την ώρα που ο ήλιος
ψηλά θα σηκώνεται
πάνω από τον Φάρο,
πέρα από το Κουμ Καπί
κι από την Ιστορία.

*

ΣΟΛΕΤ

Στον Λεωνίδα Κακάρογλου (1952-2025)

Ξύπνησα
μ’ ένα φόβο και μια προσμονή.
Είδα να σχηματίζεται η μορφή σου
από το φως του πρωινού ήλιου
όπως ξετρύπωνε από τις χαραμάδες,
είδα να σηκώνει ανάστημα
σαν παραστρατημένος ήρωας
σε ασπρόμαυρο φιλμ νουάρ.
Πέταξε ψηλά
ανάμεσα από δίσκους βινυλίου
από βιβλία και κινηματογραφικές αφίσες
πάνω από την πόλη και το λιμάνι της
και μου θύμησε,
εκείνη την παλιά φωτογραφία
όταν σε πρωτογνώρισα.
Χόρευες, το έβλεπα καθαρά πια
και τραγουδούσες
κάποιο παλιό σκοπό
που στο ρεφρέν
επαναλάμβανε την ίδια πάντα λέξη: Σολέτ,
που ίσως σημαίνει το τέλος
ίσως και την αρχή.

13/7/2025

*

ΓΡΑΜΜΑ ΣΤΟΝ ΘΕΟΔΩΡΟ ΜΠΑΣΙΑΚΟ

Α, ρε Θόδωρε,
κάθε βράδυ ξενυχτάω
κάτω απ’ το μπαλκόνι σου,
σε στάση επαγρύπνησης
με καινούρια τσιγάρα στην τσέπη
σιγοτραγουδώντας
Καζαντζίδη
και δυο-τρία τσιτάτα
του Γκράμσι.
Δεν διάβασα ποτέ Βανεγκέμ —
δεν ήξερα καν
αν ήταν συγγραφέας
ή διάσημος ποδοσφαιριστής.

Περιμένω
την εμφάνισή σου
με το πλατύ χαμόγελο
να σου πω,
αν και το ξέρεις,
πως οι μάχες ξεκίνησαν.
Αλλά, τι κρίμα,
κάποιοι σύντροφοί μας
ξεχάστηκαν σε βραδιές
με ποιήματα
και πιώμα.

Στο δρόμο δε θα βγουν,
παρά μόνο θα ρεύονται
τα επαινετικά σχόλια
στα κοινωνικά δίκτυα,
και πονηρά
θα αναπαράγουν
τα γκαγκανικά σου ποιήματα,
για να τσιμπήσουν αρέσκειες
και κανένα γκομενάκι
από εκείνα τα διανοούμενα.

(Εδώ αδερφέ, κινδυνεύω
να χαρακτηρίσουν το ποίημα
σεξιστικό.
Άδικο, θα ’χουν;)

Α, ρε Θόδωρε,
κάθε βράδυ ξενυχτάω
κάτω απ’ το μπαλκόνι σου,
σε στάση επαγρύπνησης,
σε τούτη την απεργιακή φρουρά,
προσμένοντας τον ήλιο
που αργεί να ξημερώσει.
Κάπου πέρα μακριά
ξεπροβάλλει κι ο Ντουρούτι
οι ένοπλες γυναίκες της Επανάστασης
με το αγνό χαμόγελο
τραγουδώντας με πάθος
το Ay Carmela!

Δίπλα μου θα σταθούν
με το όπλο παρά πόδα,
όπως εγώ,
με τις βελόνες της αιμοκάθαρσης
στο χέρι.
Και θα σε περιμένουμε.

19/7/2025

*

ΤΟ ΛΑΘΟΣ ΤΟΥ ΑΝΔΡΙΣΚΟΥ, ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΥ ΒΑΣΙΛΙΑ ΤΗΣ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑΣ

Έσυραν τον άγνωστο βασιλιά
σε ανίερους θριάμβους και παρελάσεις
αλυσοδεμένο και γυμνό
με αγκάθινα στέφανα
να στολίζουν
το λερό του κεφάλι,
χαμογελούσε
τραγουδούσε
φώναζε
«Είμαι ο τελευταίος Μακεδόνας,
είμαι ο γιος του Περσέα
και της Λαοδίκης,
τέκνο μιας πολιτείας
που οικειοθελώς παραδόθηκε
στα δόντια μιας λύκαινας
και των παιδιών της».
Κανείς δεν άκουσε
την κραυγή του,
όλοι χορεύαμε
στους ρυθμούς
της μουσικής
το βούκινο
και το κέρας
σκέπασαν
την απελπισμένη φωνή του
καθώς — μόνος στον κόσμο —
ξεψυχούσε
μπροστά στη Ρώμη
και το λαό της.

Είπαν, πως ο βασιλιάς
κρίθηκε λίγος
στο πεδίο της μάχης
στα δύο χωρίζοντας
τον στρατό του
απέναντι στις λεγεώνες
των ένδοξων πραιτόρων μας —
και ποιος δεν είναι ένδοξος σήμερα —
του Καικίλιου Μέτελου
και του Λεύκιου Αιμίλιου Παύλου
αλλά είναι ένα ψέμα
ιδιαίτερα σοβαρό·
στο πεδίο της ηθικής
εκεί ορίστηκε
η νίκη ή η ήττα του Ανδρίσκου.
Δεν υπήρξε Μακεδόνας
ούτε πολιτικός,
γιος ενός βυρσοδέψη
με ρίζες στη Μυσία της Αιολίδας,
και αυταπάτες μεγαλείου
που κάποτε ονειρεύτηκε
ότι θα απελευθερώσει τους φτωχούς
από την εξαθλίωση.
Αλλά μπορούν ποτέ
οι ταπεινοί
να σηκώσουν κεφάλι;

8/7/2025

*

ΠΑΡΑΤΗΡΗΤΗΣ

Πίνω καφέ
διαβάζω τα νέα
στρίβω ένα τσιγάρο
κοιτάζω απροκάλυπτα
τις περαστικές
με τα αέρινα φορέματα
με γοητεύουν
τα τατουάζ πεταλούδα
στους ώμους τω κοριτσιών
γελάω με τους τουρίστες
που φοράνε άσπρες κάλτσες
μαζί με τα σανδάλια τους,
παρατηρώ:
επαίτες
διαδηλωτές
τροχονόμους,
κρύβονται τα ζευγάρια
από τα μάτια μου
ένα πεταχτό να δώσουν φιλί
κι αφηρημένος όπως είμαι
ρίχνω το ποτήρι
στο πάτωμα.

19/6/2025



Σημειώσεις:



*Ένα δείγμα από τα θέματα που με απασχολούν το τελευταίο διάστημα.



*Σαλής, ο μαύρος βαρκάρης: Σαλής Χελιδονάκης, ο μαύρος βαρκάρης των Χανίων, μια θρυλική προσωπικότητα που αγαπήθηκε τόσο, ώστε μετά το θάνατό του, το 1967, οι συντοπίτες του ζήτησαν ειδική άδεια από το Οικουμενικό Πατριαρχείο για να τον θάψουν ανάμεσα στους Χριστιανούς. Απόγονος μαύρων εργατών από το Σουδάν (Χαλικούτηδων) που βρέθηκαν στην Κρήτη την εποχή της Αιγυπτιοκρατίας, αρνήθηκε να εγκαταλείψει τα Χανιά με την ανταλλαγή πληθυσμών το 1922 και παρέμεινε εκεί γράφοντας τη δική του ιστορία.



*Σολέτ: Τίτλος ποιήματος από την ποιητική συλλογή του Λεωνίδα Κακάρογλου «Η πρωτεύουσα των δακρύων» (Βιβλιοπωλείον της ΕΣΤΙΑΣ, 2022)



*Γράμμα στον Θεόδωρο Μπασιάκο: Ο ποιητής Θεόδωρος Μπασιάκος γεννήθηκε το 1963 και έφυγε από τη ζωή – αλλά όχι από την ποίηση – στις 19 Ιουλίου 2020. Το παραπάνω “ποίημα” γράφτηκε με αφορμή την επέτειο του θανάτου του, αλλά και με σημείο εκκίνησης το ποίημά του με τίτλο «La lutte continue». 



*Το λάθος του Ανδρίσκου, τελευταίου βασιλιά της Μακεδονίας: Ο Ανδρίσκος (Μυσία 185 π.Χ. – Ρώμη 146 π.Χ.) ή Φίλιππος ΣΤ΄ ή Ψευδο-Φίλιππος, βασίλεψε στη Μακεδονία, το 149 με 148 π.Χ.. Δεν προερχόταν από βασιλική οικογένεια, ενώ οι στρατιωτικές συγκρούσεις του με τους Ρωμαίους αποτέλεσαν τον Τέταρτο Μακεδονικό Πόλεμο.