Είναι οι στρατηγικές που σε βάζουν στον πόλεμο.

Επιθυμώ μια χαμηλή πτήση και δεν έχω παρά να επινοήσω το τοπίο. Λοφώδες με κίτρινες καμπύλες, θαμνώδεις συστάδες, κρυψώνες άγριας επιθυμίας ή ενός τρόμου σε σίγαση. Κλίμα ξηρό, θερμά ρεύματα που πλαταγίζουν σαν πνευστά μεταξωτά. Ο κόσμος θα γείρει και θα πέσω μόλις αλλάξω πλευρό.

Σκέφτομαι τον βιασμό. Θέλω να πω, τον σκέφτομαι τεχνικά. Και ο νους μου διαφεύγει λοξώς προς τον άρρωστο. Γιατί, τι είναι η ιατρική και οι μέθοδοί της, αν όχι μια σειρά απεχθών – και αναπόφευκτων ωστόσο – βιασμών, από κάθε διαθέσιμη οπή, το στόμα, τη μύτη, το μάτι, τη φλέβα, τον κώλο, τον κόλπο, την ουρήθρα, την χειρουργική τομή. Και τι είναι ο χειρουργός αν όχι ένας παραβάτης που επιδιώκει – όχι χωρίς απόλαυση – να διεισδύσει στο άβατο, να το εξερευνήσει και να αποθέσει την σφραγίδα του εκεί, προσθαφαιρώντας, θρυμματίζοντας, ράβοντας. Ο σκοπός βεβαίως, αγιάζει τα μέσα. Ο ασθενής αντιπαρέρχεται το ένστικτό του που αντιδρά με νύχια και δόντια, και προσέρχεται εκών, πεισμένος μέσα από επιχειρήματα στατιστικής κυρίως, ότι με αυτόν τον τρόπο θα ξαναγεννήσει τον εαυτό του, όπως η γυναίκα που γεννάει μια καινούργια ζωή. Παραδίδεται – ένα αναίσθητο τσιτσίδι κάτω από το πράσινο νυχτικό του – στην ομήγυρη των μασκοφόρων, στα χέρια τους κυριολεκτικά, σαν τον αμνό μιας τελετουργικής σφαγής που θα καθαριστεί και θα επιστραφεί (σαν) καινούργιος στις λειτουργίες του συστήματος. Όμως αυτός ο ασθενής, ο κάθε ασθενής, δεν θα πάψει ποτέ να πάσχει κρυφά, με τον ίδιο τρόπο που πάσχει ακόμα και μετά την επούλωση των τραυμάτων του, το θύμα ενός βιασμού ή μιας βιαιοπραγίας. Είναι ανεξίτηλα γραμμένος στο σώμα του σύγχρονου ανθρώπου με χίλιους τρόπους, αυτός ο τρόμος. Και είμαστε όλοι ανεξαιρέτως φρικαρισμένοι, όσο και σωσμένοι από την ιατρική επιστήμη. Όμως ας φωτίσει κάποιος και τα σκοτάδια μας, μια γκρανγκινιόλ μικροπανίδα τσιρίζει τις νύχτες… Ή τουλάχιστον ας κλείσει τον διακόπτη, ας διαγράψει κάθε μνήμη δια παντός.

Ένα αυτόματο σύστημα ενεργοποιείται πάντα στην ώρα του και πάντα σε λάθος στιγμή.
Κάθε ελάττωμα, κάθε ανισορροπία θέτει προβληματισμούς, καθώς απαιτεί κατανόηση και προσπάθειες αποκατάστασης στο πεδίο της αποδοχής. Αντίθετα το τέλειο είναι και τελειωμένο. Δεν σου ζητάει τίποτα, η χαρά του τεμπέλη. Όμως για όσους βαριούνται εύκολα, δεν υπάρχει μεγαλύτερη χαρά από την ατέλεια. Και κάπως έτσι αποκτά γούστο κανείς…

Πόσο παραπλανητική είναι η αναφορά στο νόημα της ζωής! Πόση συσκότιση δημιουργεί αυτή η αναγωγή όλων των νοημάτων σε ένα, όταν ο καθένας μπορεί να διαπιστώσει ότι νοήματα υπάρχουν όσα και οι άνθρωποι. Το νόημα της ζωής είναι να είμαι. Ενεργοποιώντας όλο το φάσμα των δυνάμεών μου, να υπάρχω και να συνυπάρχω. Η γκρίνια για έλλειψη νοήματος είναι ομολογία αποτυχίας του υλοποιημένου «μοντέλου» μου, του εαυτού μου. Σημαίνει ότι έχω παραδώσει σε άλλον τα κλειδιά, ότι δέχομαι να υπηρετώ ξένες δυνάμεις, δυνάμεις άλλων «νοημάτων». Κι αλίμονο αν πέσεις σε αλλουνού το όνειρο…

Άλλη μια τεχνική της εξουσίας: να σφετερίζεται την ομορφιά της πεταλούδας. Στο κάδρο αυτού που δείχνεις, δεν θα ‘πρεπε να υπάρχει ούτε το δάχτυλό σου.

Κι ενώ τα σκατά της πατριαρχίας τα έχουμε εμπεδώσει, αυτό που τη γλιτώνει σταθερά είναι η ιεραρχία. Με τι πρεμούρα τρέχουν εγωιστές άνθρωποι, να τοποθετηθούν κάτω από άλλους, με γνώμονα το επάγγελμα, τις σπουδές ή τα φράγκα! Ενίοτε σκύβουν και το κεφάλι μη φανούν ψηλότεροι. Αυτό που μένει όταν συνειδητοποιείς τέτοια προθυμία θυματοποίησης, είναι να πεθάνεις από θλίψη. Ή να τους εκμεταλλευτείς.

Από τι ποινές γλιτώνω στη φαντασία μου! Όχι γιατί αποδεικνύεται η αθωότητα των προθέσεών μου, αλλά γιατί οι κατήγοροί μου ξεχνιούνται, το πέταγμα μιας μύγας τους αποσπά.

*Από τη συλλογή “η ρήξη – δενδρίτες και άλλα ποιήματα”, Εκδόσεις “Περισπωμένη”, Αθήνα 2023.