Η ποίησή μου είναι αυτό το κλειδί
που κρατάω μπροστά στα μάτια σας.
Δεν ξέρετε τι είναι αυτό που ανοίγει
ή αυτό που κλειδώνεται ξοπίσω του
ή αν πρόκειται, απλώς, για ένα αντικείμενο
χαμένο από κάθε προορισμό.
Είναι ένα κλειδί σαν όλα τα άλλα.
Σαν το κλειδί του σπιτιού σας
ή εκείνης της παλιάς σκονισμένης αποθήκης.
Κανείς δεν ξέρει αν και πότε
θα χρησιμεύσει σε κάτι.
Κι όμως είναι ένα κλειδί.
Αυτό από μόνο του είναι, ίσως, αρκετό
για να το κρατήσετε έστω και λίγο
στην παλάμη σας, κοιτώντας το
για μία ελάχιστη κοινή στιγμή
προτού ξεχαστεί μαζί με τα υπόλοιπα δάκρυα
στο βάθος του τελευταίου συρταριού.