Αγνοούμενος

Ο πατέρας μου
ένα κανάτι κόκκινο
ψημμένο από ήλιο και κάματο.
Ένα καΐκι αραγμένο σε μπαλκόνι
αντίκρυ στη θάλασσα
Πού και πού, σκόρπιες κουβέντες
Ένας φίλος που πνίγηκε στον Ινδικό
Μια Σερραία που του ‘κλεψε την καρδιά
Κάθε που μιλάει για τα παλιά
φουντώνουν γαλάζια έλκη στο σώμα του.
Τον αφήνω έτσι να νοσεί, του κάνει καλό
Έπιασε ψύχρα πατέρα,
γυρίζω να πω
Μα εκείνος λείπει.
Στην κινούμενη άμμο της λήθης
ξανά αγνοούμενος
Του ρίχνω μια ζακέτα στην πλάτη

*

Η επιστολή

Αγαπητέ φίλε,
Εκείνη την ομπρέλα που σου δάνεισα
παρακαλώ να την επιστρέψεις.
Τη χρειάζομαι
να τρυπάω τις αερολογίες των φαύλων
μα και των νουνεχών
να σκουντάω όσους λαγοκοιμούνται στα παγκάκια
και ονειρεύονται σωτήρες
να αποκρούω τα σάλια των κολάκων,
τους φανφαρόνους και τους προφέσορες.
Κι όταν το μένος μου για τούτο το καταραμένο
κοπάδι ξεθυμάνει
με δυνατό βοριά και την ομπρέλα μου ανοιχτή
θα αναληφθώ.
Όχι σαν κάποιος θεόπνευστος,
μα σαν κάποιος πολύ κουρασμένος

*Από τη συλλογή “από αλάτι”, Εκδόσεις Θίνες.