Στης ακρούλας την εύθραυστη καμπή
φτάνουμε στου χρόνου αιωρούμενη πυξίδα
Αέναη κυκλικά γύρω από του εαυτό της μας αγγίζει φευγαλέα
μα πάλι γυρισμένη είχες την πλάτη σου

Σε ό,τι τυλίγει τις σκόρπιες εικόνες
με ένα αόρατο νήμα
και δίνει σχήμα στην χαώδη σου μορφή
που άσκοπα περιφέρεται

Σε ό,τι περνά μα διασπείρεται
στης συγκυρίας την άτεγκτη μοίρα
που- παρά τα λεγόμενα- ίσως προσπεράσει και αργά δεις τα ίχνη
πεταμένο μαντήλι στην άκρη του άδειου βροχερού δρόμου