Σκιές σε γκρίζους δρόμους 

Στα ρημαγμένα ξέφωτα
συλλέγει ξερόφυλλα αγάπης
γεμάτα μαύρες σκιές∙
αναδεύει θολά σχήματα
στα ποδοπατημένα φύλλα του φθινοπώρου.

Ασφυκτικά όρια τη σφίγγουν,∙
ιστοί αράχνης
την καταπίνουν αργά
Τεντώνεται…
οσμίζεται τη στυφή τους πνοή.

Κι ύστερα
ισοπεδώνει τα πάντα.
Ξέφρενη η κούρσα της∙
στο βάθος, δρόμοι μουντοί.

Γκρίζα σκόνη σαβανώνει
την παιδική ηλικία,
περιφρονώντας την εφηβεία.

*

Στα νερά της λήθης

Τρέχοντα νερά, γαργαριστά,
οδηγούν τα βήματά μου
στο κέντρο του καταρράκτη.

Αργά, στο ρέμα της Πιθάρας,
καταπίνω τα δάκρυά μου,
κι οι μορφές σας χορεύουν
στα νερά που κυλούν.

Έντομα τσιμπούν
τα γυμνά μου άκρα –
λύτρωση, κι αμαρτιών κάθαρση

Θωπεύω το τίποτα
της άδειας ζωής μου.

Μορφές αλλοπαρμένες
με άδεια μάτια σιμά μου.
Θα βρω, άραγε, τη λήθη;

Βουβά κύματα, βουβά δάκρυα –
νερόμυθους πλέκω
στα μάτια των πλανεμένων

Εκείνοι κατευθύνουν
τα σαπόνερα της ζωής μου.