Κατάσταση πολιορκίας
[…]
Αύριο θα αγαπάμε τη ζωή.
Όταν έρθει το αύριο, τη ζωή θα τη λατρεύουμε.
Όπως και να είναι, ήσυχη ή δόλια,
γκρίζα ή πολύχρωμη…
δίχως Ανάσταση νεκρών και δίχως Κρίση.
Κι αν η χαρά είναι αναπόδραστη,
ας είναι ελαφριά να τη σηκώσει η καρδιά κι η μέση μας.
Ο καλός πιστός δυο φορές δεν ξεγελιέται.
[Σε έναν δολοφόνο:]
Αν κάρφωνες στοχαστικά το βλέμμα σου στο πρόσωπο του θύματός σου,
θα θυμόσουνα τη μάνα σου στον θάλαμο των αερίων.
Τότε θα ξέφευγες από τη λογική του όπλου,
θα μετάνιωνες: «Δεν θα την ξαναβρώ ποτέ έτσι την ταυτότητά μου».
[Σε άλλον δολοφόνο:]
Άλλες τριάντα μέρες ν’ άφηνες το έμβρυο στην κοιλιά της μάνας του,
σήμερα τίποτα δεν θα ήταν ίδιο.
Θα τέλειωνε η κατοχή.
Δεν θα θυμόταν την πολιορκία το βρέφος.
Θα μεγάλωνε υγιέστατο.
Ολόκληρο παλικαράκι θα γινόταν
και θα μελετούσε στο σχολείο
την Αρχαία Ιστορία της Ασίας, με μια κόρη σου μαζί.
Μπορεί και να ερωτεύονταν
και να έκαναν κι εκείνοι κόρη (θα ήταν Εβραία από μάνα).
Και τώρα τι κατόρθωσες,
Η κόρη σου έμεινε χήρα
κι εγγονή σου ορφανή.
Και η οικογένεια σου; Διαλυμένη.
Πώς τα κατάφερες και σκότωσες τρία περιστέρια μ’ έναν σμπάρο;
[…]