Αλλ’ ύστερα από τους δύο πολέμους η απαισιόδοξη
στάση είναι παντού αντιδραστική
Κ. ΒΑΡΝΑΛΗΣ

Έχουμε στο μηνίγγι μια ραγισματιά
κ’ η ματιά μας προχωράει
από πουλί σε φύλλο σαπισμένο
σαν τεθλασμένη πυρετού:
Κανονικώς εκτελεσθέντες τρεις πεντακόσιοι τέσσερις
ξεσπιτωμένοι τόσοι
χωρίς μαχαιροπίρουνα
τόσοι με κατασχεμένα τα κορδόνια
τα ξυραφάκια
Με ματασχεμένο το όνομά τους.

Είναι μια μικρή ραγισματιά
κ’ η ώρα δε μας παίρνει
να μας αγγίξει κάποτε σαν χάδι
ένα φτερό αυτοκινήτου.
Έτσι -μέσα στις πέτρες μέσα στα χαλάσματα
πάντα δίπλα στους καπνούς
έτσι -μέσα στον χειμώνα στα κουρέλια του ίσκιους μας
πάντα δίπλα στους πνιγμένους
έτσι -μες στην νύχτα που πριονίζει όλη νύχτα
τα ασημένια δέντρα
τον μολυβένιο ουρανοί
το χάρτινο φεγγάρι
δίπλα στα ρινίσματα μιας ψιλής βροχής
έχουμε μια ραγισματιά.

Η ώρα δε μας παίρνει.
Στήνουμε αυτί να ακούσουμε τα νέα
και μας τα αρπάζουνε βαριά τραυματισμένα σε πρόχειρα φορεία.
Κάνουμε να μετρήσουμε τα αστέρια
και πέφτουν στα λιθόστρωτα σαν ανάποδες πινέζες.
Με μια μικρή ραγισματιά
επιμένω και τραβάω μες στις λάσπες
ξεριζώνοντας κάθε μου βήμα
σαν ένα κούφιο δόντι.
Ανασηκώνω τα πηγούνια των ανθρώπων
για να αντιγράψω βιαστικά
το φως που απόμεινε στις κόχες των ματιών τους
και κρύβω το σημείωμα
στην καρδιά κατάσαρκα
για να δουν στη νεκροψία
πόσο λίγο ζήσαμε.

Αη-Στράτης 1950

*Από τη συλλογή “Αγονος γραμμή”. Περιλαμβάνεται στο βιβλίο “Ποιήματα 1941-1974”, Εκδόσεις Ύψιλον-Βιβλία, Αθήνα 1991.