Σαρωμένη από τη βροχή
Αλήθεια, είναι μια χώρα που οι βροχές την σάρωσαν
μια χώρα που έχασα και μετά από καιρό την ξαναβρήκα
που πάντα την έχανα
πάντα την ξαναέβρισκα
Ήταν το μόνο που μπορούσα να κάνω αυτή ήταν η μοίρα μου
Συντριβόμουν στα όνειρά μου
όταν την επανακτούσα
και στον ξύπνιο μου
που την είχα πάλι απωλέσει
Κι όμως δεν έχω ποτέ κοιμηθεί
κι όμως δεν έχω ποτέ ξυπνήσει
Είναι μια χώρα που σάρωσαν οι βροχές
και με άφησε
ούτε τη χάνω
ούτε την παίρνω πίσω
Οι βροχές με σάρωσαν
και άφησαν τη χώρα μου μόνη

*

Κάθε φορά που πλησιάζω μια καταιγίδα
Σε θυμάμαι στην καταιγίδα
γιατι’ είσαι η καταιγίδα
χάρη στο πείσμα
καταφέραμε να ζήσουμε μέσα σου
Χάρισέ μου αυτό το πρωινό, άφησα τα χέρια μου,
θα σε χάσω για πάντα;
Θα πέσω στα χάσματα της απώλειας,
χάσματα που πολλαπλασιάζονται,
άκουσε το κρύο τους γέλιο,
άφησε πίσω σου κάθε ελπίδα
Χάρισέ μου αυτό το πρωινό, άφησα τα χέρια μου,
θα χάσω τον εαυτό μου για πάντα,
τον εαυτό που έχασα χθες,
τον εαυτό που θα χάσω αύριο;
Η μοίρα τον φέρνει πίσω
μόνο ώστε να τον χάσω ξανά
Πώς θα καταλάβουν οι άνθρωποι
ότι ζήσαμε χάρη στο πείσμα,
παγιδευμένοι ανάμεσα
στο να είμαστε ξεριζωμένοι
και να μένουμε ανυποχώρητοι;
Και πώς εγώ θα καταλάβω
ότι κάθε φορά που πλησιάζω μια καταιγίδα θυμάμαι το σπίτι μας;

*Μετάφραση: Χρήστος Κούκης και Ρόνι Μπου Σάμπα, Εκδόσεις Ειρήνη.