Ψαρεύω λόγια απ΄το στόμα
αυτόχειρα
ενώ οι σκέψεις του δυσκίνητες, κολυμπούν στο μέλι.
Πηκτή πολύ πηκτή αλήθεια η ζωή
τις απογευματινές ιδίως ώρες
όταν έρχονται ψηλοτάκουνες εξελιγμένες
οι ιδέες του θανάτου
συνοδοί κυρίων έτσι μου συστήνονται
να με συνοδεύσουν θέλουν
γυμνός τηλεθεατήςς της ζωής μου
εμμονικός, δεν θέλω να την αφήσω έτσι καταλαβαίνετε
γραπώνω τον καναπέ μου, εγώ,
αφήνω τη λύπη μου σαν χαρταετό, εγώ,
να πετάξει πάνω από μία ακόμα μέρα
‘που επικράτησε η λογική.

*Από τη συλλογή “Διάδοχος χρόνος”, Εκδόσεις Οδός Πανός.