Μέτωπο μέταλλο κρούει τους καθρέφτες
άθικτος ορίζοντας
μεσίστιο βλέφαρο θαμπώνει ωκεανό,
αγάπησα έως εκεί που αρχινά το τελευταίο
κύμα

ύστερη ανάγκη αναδημιουργίας,
το καράβι επιταχύνει
στη θάλασσα τα σύννεφα
φτερά αγγέλου
πέρα, φωτιά στο δάσος
πέφτουν βελόνες πυρωμένες
σβήνουν πάνω μου
όπως τη νύχτα χάνονται ανάλαφρα τ’ άστρα

κάποιος σε στολίζει,
δεν είναι ο πεθαμένος
δεν είναι ο περσινός φίλος.

Μάτια διάπυρα ασύλληπτου ανθοφόρου.

Πιο κάτω ο ψαράς,
σκυφτός ξέπλεκε τα δίχτυα
όταν τα χέρια ακούμπησαν τα φρέσκα του
χρόνια
σκέφτηκε μήπως εξαπατήθηκε
τότε μίλησε για τη διαθήκη των άστρων
και γλώσσα χτυπούσε ακατάληπτη,

τελευταίο φεγγάρι στριμώξαμε στο μάτι
αφήσαμε στα δάχτυλα να πέσει
και τράβηξε μακριά
τα έδειξε ζωηρά και κίτρινα,
πείσμωσα σαν το πέτρινο κυκλάμινο
περιμένει άδειες ώρες να γεμίσει
εκείνες που κράτησαν την αφθονία των κύκνων
τους ηλιόλουστους τοίχους.

Με αναμμένη πέτρα θα γίνουμε φωτιά ξανά.

*Από τη συλλογή ”τοκάτα”, Εκδόσεις Εκάτη, 2021.