Απόψε
είναι η πρώτη σου φορά
που κολυμπάς ανάμεσα στ’ αστέρια
δίχως τη μαμά και τον μπαμπά σου.
Τα σημάδια γύρω αλλάζουν σχήμα,
δεν υπάρχουν σηματοδότες,
ή σταματάς ή προχωράς. Προχωράς.

Απόψε
που είναι πρώτη σου φορά,
ακολουθείς την άλκη
ενώ διασχίζει σιωπηλά τη γη των αστερισμών
με τις χίλιες λίμνες των δακρύων
για να φτάσει τα τροπικά δάση των ωκεανών.

Απόψε
είναι πρώτη σου φορά,
γι’ αυτό σκάβεις βαθιές μεγάλες ανάσες,
όμως μην ανησυχείς- η ψηλή λεύκα θα σου δείξει
πώς να φουσκώνεις τα πνευμόνια σου
αναπνέοντας για δυο, για τρεις, για περισσότερους.

Απόψε
που είναι η πρώτη σου φορά,
ο κόσμος αλλάζει χωρίς ερώτηση,
η σιωπή τυλίγει σαν νερό που δεν πνίγει,
κι εσύ τραγουδάς πάνω στα ηλεκτροφόρα δέντρα
μ’ εκείνες τις φροντίστριες τις πολυφωνικές.

Απόψε
που είναι η πρώτη σου φορά,
κολυμπάς ανάμεσα σε ύφαλους
που δεν ξέρουν πώς να σου φερθούν,
δίχως μπρατσάκια, δίχως τα τερτίπια σου,
λιώνει ο γαλαξίας στα χέρια σου, και σε βαφτίζει
μια ειρηνική ιδέα, ένα ελεύθερο βήμα δίχως αποχαιρετισμό.