Της Θλίψης

Έλεγε η γιαγιά μου πως όταν η θλίψη
μοιάζει ατελείωτη,
πιθανώς να έχει πέσει η ψυχή μας στο ποτάμι,
και γι’ αυτό κλαίει και θρηνεί
χωρίς σταματημό.

Δεν μπορούμε να πάρουμε ανάσα,
ξεραίνεται το στόμα μας
και πονούν τα χέρια μας.

Η θλίψη φαίνεται να μας κυριεύει,
μας αρπάζει από το λαιμό και δεν μπορούμε πια να
ονειρευτούμε.

Η θεραπεία;
λουτρά με βάμμα άρνικας,
λουτρά με οινόπνευμα,
λουτρά με αλατόνερο,
Για να ξεπρηστεί η καρδιά μας,
τα μάτια μας,
τα χέρια μας,
και τα φτερά μας.

*

Χασίντα

Είναι κουρασμένη η ψυχή της θείας Χασίντα.
Τα μάτια της είναι στεγνή θάλασσα,
ακίνητη, αποκοιμισμένο.

Οι γυναίκες στο σπίτι λένε πως η ψυχή της είναι άρρωστη,
πως έχει γεμίσει το στόμα της αγέρι
και τα χέρια της τρέμουν από τη θύμηση.

Αφέψημα απήγανου για το μυαλό της,
για τα μάτια της και το στόμα της,
απήγανο για να γιατρέψει
τα παιδιά της που πέθαναν σε μέρη μακρινά,
το χωράφι της που έχει μείνει μονάχο του,
στην καρδιά της που κλαίει.

Χασίντα, μην κλαις πια.

*Από τη συλλογή “Βρεγμένη γη”, Ελευθεριακές Εκδόσεις Ναυτίλος, Οκτώβρη 2024. Μετάφραση: Ζωή Γιαλιτάκη.