Κατά Μάρκου, κατά Ματθαίου, κατά Λουκά, κατά Ιωάννου

Και είπεν αυτοίς!
Ω δύναμις ιερά εξαντλήσεως ζωογόνου!
Ω αβάσταγη του πνεύματος ροή θεία!
Όταν εβδομηντάχρονη εις γραφείον επάνω
εχάνετο, δοσμένη σε αυτό που η άποψις αποκαλεί
αύθαδες, χυδαίον, ηθικής κατακραυγή,
σε αυτό, που, την φαντασία της ζωης εγείροντας,
άδοντας της ψυχής την καλλιέπεια,
στην απόλαυση άγει.

*
Αλοώσι

Σύννεφα, ροές, ευδίες σ’ αγέρες ευεπίφορους,
δένδρα με σιγουριά εκτίθενται,
φλοίσβοι στους ψιθύρους γνέφουν,
λόφοι την ενατένιση σαγηνεύοντας,
γραφών απόηχους υποθάλπουν.
Στων καιρών τα σημεία σώφρονες παρεισδύουν,
ερμηνείες κυβεύοντας,
τον χρόνο σπαταλώντας
σε δημαγωγίες νοησιαρχικές
ενώ στην μέγγενη,
της αίσθησης τον λάρυγγα συνθλίβουν.