Κάποτε ξαπλώναμε στις
σιδηροτροχιές
περιμέναμε μέχρι
να έρθει το τρένο και
το βάζαμε στα πόδια

Ήμασταν δειλοί
φοβόμασταν
τον πόνο και
ήμασταν μόνο λόγια

Νομίζαμε ότι ήμασταν
σκληροί αληθινά
αντράκια ήδη απ’
τα δώδεκα
μισούσαμε τους γονείς μας
το σχολείο
και προπάντων εμάς τους ίδιους

Μόλις πλησίαζαν
τα φώτα της τοπικής
αμαξοστοιχίας αρχίζαμε
να ιδροκοπάμε
λίγο ακόμα και
θα φωνάζαμε τη μαμά μας

Αρκετά έχουν
αλλάξει από τότε

Δεν τριγυρνάμε πια
στους σιδηρόδρομους
ούτε προσβλέπουμε
στον θάνατο

Σήμερα καθόμαστε
σε μια οποιαδήποτε μπάρα
και υποκύπτουμε
σε πιο αργά μαρτύρια
Κι όμως δεν μπορώ
ν’ απαλλαγώ απ’ τον
θόρυβο των τρένων
που έρχονται καταπάνω μου.

*Το ποίημα δημοσιεύτηκε στο περιοδικό “Τεφλόν”, τελυχος 15, Καλοκαίρι-Φθινόπωρο 2016. Μετάφραση: Jazra Khaleed.