*Τα ποιήματα αυτά προέρχονται από τη νέα ποιητική συλλογή της Ιωάννας Διαμαντοπούλου, “Ο εμφύλιος του λόγου”, που πρόκειται να εκδοθεί σε λίγο από τις Εκδόσεις Βακχικόν.

Ο εμφύλιος του λόγου

Στο βασίλειο της σιωπής
η επίσημη γλώσσα
δεν μιλιέται.
Γράφεται, ξεχνιέται,
κοιμάται σε χαρτιά που κιτρινίζουν.

Οι υπήκοοι στο βασίλειο της σιωπής είναι σκέψεις
όλων των ειδών,
απειλητικές, θωπευτικές για την ύπαρξη,
αλληλοσπαρασσόμενες κάποιες φορές.
Όταν φουντώνει μέσα μου
ο εμφύλιος του λόγου.

Όταν φουντώνει μέσα μου
ο εμφύλιος του λόγου
πεινάω για άνθρωπο.

*

Οι μέρες του κυρίου Β.

Είναι χωματένιες
και οι νύχτες του επισκέψεις σε όνειρα
τα απογεύματα του ραμμένα με τα απογεύματα άλλων πολλών
και όταν φεύγει δε μπορεί να τα παίρνει μαζί του.
Αναπαύεται πάνω σε ξένους στίχους
πιάνει την αλήθεια τους στο χέρι
να δει αν το ύφασμα που τρίζει
είναι ταφτάς
Κάπου κάπου
Νεκροί σηκώνουν ψηλά
τις ζωές τους
και τις αφήνουν να πέσουν
φθινοπωρινά φύλλα
στην αυλή του κυρίου Β.
Κι αυτός συμπονετικός ,ακούραστος
σκουπίζει τα νεκρά φύλλα απ’ την αυλή
να μην γλιστρήσει πάνω τους η ζωή και πέσει.

*

Τα δοχεία της σιωπής

Και τα δοχεία της σιωπής άδειασαν
και βγήκε ένα σκουρόχρωμο υγρό
λέξεις εν σήψει
περιττώματα λόγου
ήταν μια γλώσσα σκοτεινή
που φτιάχτηκε από απογόνους σιωπής
και καταπατητές της φαντασίας.
Το τοπίο αν είχε χέρια
θα τα σήκωνε ψηλά

σε απελπισία ή προσευχή ή και το ένα να ακολουθεί το άλλο
με αυτή τη σειρά
πρώτα απελπισία και μετά σιωπή.
Ο άνθρωπος αν είχε πεδιάδες
δε θα χρειαζόταν να τον ανεβαίνουμε,
εύφορες πεδιάδες λόγου εννοώ αν είχε
αν μιλούσε δηλαδή
δε θα χρειαζόταν να τον ανεβαίνουμε ασθμαίνοντες
για να πέσουμε από την ψηλότερη κορφή.
Τα είπαμε όλα.
Λογικά και παράλογα.
Ουρανός μας οι χαρταετοί ενός καινούργιου κόσμου.
Τα οικόσημα του παλιού.
Συμπλέγματα.
Τα δοχεία της σιωπής άδειασαν.
Πλύθηκαν.
Και θα ξαναγεμίσουν.