Την τρίτη άνοιξη συναντώ μακριά…

Την τρίτη άνοιξη συναντώ μακριά…
Από το Λένινγκραντ.
Την τρίτη; Και μου φαίνεται, αυτή
Θα είναι η τελευταία.
Όμως δε θα ξεχάσω ποτέ,
Ως την ώρα του θανάτου,
Πόσο ευχάριστος μου ήταν ο ήχος του νερού
Στις δενδρώδεις σκιές.
Η ροδακινιά άνθιζε,
μα οι βιολέτες φαίνονταν σαν καπνός
Όλα μεσ’ τ’ αρώματα.
Ποιός έχει την τόλμη να μου πει, ότι εδώ
Εγώ βρίσκομαι σε ξένη γη;

Третью весну встречаю вдали…
Третью весну встречаю вдали…
От Ленинграда.
Третью? И кажется мне, она
Будет последней.
Но не забуду я некогда,
До часа смерти,
Как был остраден мне звук воды
В тени древесной.
Персик зацвел а фиалок дым
Все благовонней.
Кто мне посмеет сказать что здесь
Я на чужбине?

*

Γύρω από την άνοιξη οι μέρες έχουν ως εξής

Γύρω από την άνοιξη οι μέρες έχουν ως εξής:
κάτω από το σκληρό χιόνι
αναπαύεται το λιβάδι,
τα δέντρα θορυβούν με ευχαρίστηση – στεγνά
και ο ζεστός αέρας
είναι τρυφερός και ευέλικτος,
το σώμα απορεί με την αλαφράδα του,
και συ δεν αναγνωρίζεις το σπίτι σου,
αλλά και το τραγούδι εκείνο,
που πριν το βαριόσουνα,
σαν καινούργιο, με μια έξαψη το τραγουδάς.

Перед весной, бывают дни такие…
Перед весной бывают дни такие:
под плотным снегом отдыхает луг,
шумят деревья весело-сухие,
и теплый ветер нежен и упруг,
и легкости своей дивится тело,
А песню ту, что прежде надоела
как новую, с волнением поешь.
1917

*Μετάφραση: Ζωή Καραπατάκη
**Δημοσιεύτηκαν στο “Λογοτεχνικό Δελτίο”, τεύχος 33, Μάρτης 2025.