Ειρημένο κάτω απ’ τον αποθαμό των άστρων·
τίποτε δεν καταλαβαίνεις από φιλοσοφίες της ύπαρξης
μον’ έχεις κάτι χέρια
που βαστούν γερά
και ένα χαμογέλιο που παραδέχεται χωρίς έγνοια
αφέσου μου λεν
και ματώνω ανάμεικτα
με ποταμό, που θα πει
υπάρχω από πηλό σαν πρότυπο
πάνω στον πάγκο εργασίας
και ας μην έγινα ποτέ
το μεγάλο, το κανονικό·

το έργο τέχνης